Fryma poetike e së mërkurës me poetin;-Arben Hysen RASHKAJ

Plagë

—————-

plagë e dhimbshme

traditë e fisit tim

E trashëguar

jo si mallkim

por si kujtesë që s’më lë të fle

Në kockë më jeton

në damarët e heshtjes

Më flet kur fryn era në bjeshkë

kur zhurma e gjakut bie në tokë

pa zë

dhimbje e fisshme

si gjethe në vjeshtën e kujtimeve

je ende aty

jo për të më ndalur

por për të më kujtuar

se kam ardhur nga plaga

Nga ajo që s’u tha kurrë

Nga ajo që i mbeti historisë

si një e vërtetë

që askush nuk e shkroi

E kam parë në sytë e nënës

kur heshtja i dridhej në buzë

si një këngë që nuk guxon të këndohet

Në duart e saj

rrudhat ishin shenjat e rrugës

atë rrugë që nuk e zgjodhëm

por na zgjodhi

E kam ndjerë në shpatullat e babait

kur kthehej vonë

me frymën e malit në kraharor

dhe me një fjalë që nuk e tha kurrë

Sepse burrat s’qajnë

por i mbajnë dhimbjet

si gurë në gji

Unë vij i pastër nga koha

Mbi mua rëndojnë heshtje të thella

emra të humbur

dhe plagë që s’u lanë me ujë

Që i mbaj si stoli

për krenari

dhe për kujtesë

Sepse kjo dhimbje s’është vetëm e imja

Ajo është fjala e pathënë e brezit tim

Është historia që fshihet në gjak

Është zëri që s’ka zë

por digjet i gjallë

në damarët tanë

/QendraPress/