Çaste poetike me poeten;-Meri BO

Frymëmarrje!

——————-

 Gjethet bien me to bien edhe kujtimet.

As flladi më i lehtë s’i kursen,

 si plagë që hapen vetë.

Gjaku i ëndrrave të humbura njollos

gjithçka që ka mbetur. Stinët më vijnë pas.

 Qëndroj në cep të rrugës, ngarkuar

me faj, si një gjethe që s’e di pse ra.

Shpëtoj nga gjithçka përveç

ëndrrave që s’u bënë dot.

 Në kokë më ndizen pamje,

copëza peizazhesh të bukura,

si vende që i kam pare

 vetëm në imagjinatë.

Udha ime ka shumë nyje të paçelura.

Çdo mëngjes, retë bëjnë zhurmë.

Drita mungon.

Zërat e qeshur janë larg.

Nëpër rrugë rriten

vetëm bimë të egra.

Shqisat më dorëzohen,

si gjethet që prehen

pa zë mbi tokë.

Gjithçka ngjyroset me një

të kuqe të brendshme si

plagë që pikturojnë heshtjen.

 Edhe zogjtë janë larguar.

Dhe unë shtrihem,

e marr frymë lirshëm,

 si në fillim të një rruge të re.

Qielli i natës s’është më i rëndë

është dritë që pret të zbardhë.

/QendraPress/