Çaste poetike me poeten ;-Sanie RROKAJ
Pa motiv si një harrim
——————————–
Çi bëre moj Labëri
Ku i ke moj zonjë e rëndë
Djemtë dhe vajzat si yje
Që ikën dhe lanë vëndë.
Si i lamë të gjitha shtruar
I lamë në sofër tek vatra
Lamë odat dritat ndezur
drutë gati tek oxhaku .
Lamë shtëpitë me pllakë guri
Lamë pemët nëpër baçe
Lamë një qën që nxirrte lotë
Na shikonte hap mbas hapi .
Loti i rridhte nga sytë
Qante se ikën të zotë .
Ikëm kokën se kthyem
Si ikën të gjithë tokë
Ikën ikën që të gjithë shtëpitë i lanë pa zotë
edhe zoqtë këngën ndaluan
vajtonin me qyqen tokë
Iku gjithë Labëria
E dinin se ish e lehtë
Të linin gjysmën e zemrës
në atë vënd me lezet
Si e lanë fshatin e bukur
Si e lanë Labërinë
Ku pinin ujë të kristaltë
Ku vinin erë trëndelinë.
Vetëm zoqtë cicëronin
Fluturonin mbi çati
Birbilat e prenë këngën Kishin rënë në mërzi
Më shpuri muza tek fshati
Ku jam rritur ku kam shkuar
Nënë aromën e blirit
Mes vargjesh që shumë i dua
Aty ku kam lënë kujtime
Si dhe unë e shumë të tjerë
Ku lamë lodrat me pendalle
Dashurinë që kish shumë vlerë .
Lamë pemë edhe lule
aty ku lulëzon gjethi
agut mëngjezet e bukur
ku dielli ndritur shkëlqente .
Hapat nisin flasin prapë
Diç ndryshon në fshat papritur
Dielli po lind prapë i zjarrtë
Të hap dyer që janë kyçur .
Çelësi hap sh”ndërron gjithçka
Po mer një vlerë përmbi vlerë
çel përsëri dashurinë
dimri shndërrohet pranverë.
/QendraPress/
