Çaste poetike me poeten:Kimete Durmishi

0

Shtegëtimi

——————–

Duke  ecur pas pas hapave të ikjes pa u ndalur

Ku këmbët  dhe kokën me vete duke e bartur

Po shtegëtoj  në një vend të huaj e për ku nuk e di

Këmba ime jashtë  atdheu  kurrë nuk ka shkelë

Po eci rrugëve të botës  por nuk e di  a  ka më  kthim

Kah më udhëzojnë   udhët  andej po shkoj

Po si dukët rruga sjell vetëm rrugën e nuk ka mbarim

Në skaj të  botës  e përgjysmuar arrita  pa asnjë  shpresë  

Ktheva kokën mbrapa  disa herë gjatë  gjithë ikjes

Pash diellin për herë të fundit  që ngadalë rrokullisej

Perëndimi i fundit  i diellit  nga  vendi  im

A do të mund të  kthehem ndonjëherë përsëri

A thua të mjerët e qmendur do ta përbinë

E do të gjejë ndoshta ndonjë thërmi kur të kthehem

Isha e pa fuqishme të  ta mbroja nga bishat

Në asnjë vend më hënën nuk e pashë kurrë

Dhe dielli lindi  më ndryshe pa rrezatim

Ajri me lotë pshtjellur i  rënduar e  gati pa oksigjen

Dalë e  ngadalë më dukët  se  çdo ditë po vdes

Shkallët e jetës

———————–

Nuk e di  edhe  sa hapa  mbetën  

Por e di  në sa u ngjita dhe  kalova 

Në çdo  shkallë që lash prapa

Nga një kujtim në të  shënova

Nuk pata  frikë në  mos u ngatërrova 

Ato ishin gjurmat e hapava të mia

Dikund me vrap e me dashuri nxitova

Ndonjëherë e pikëlluar në to kalova

Dikur shkallëve do ju vie fundi

Nuk do të kem më as forcë të ngjitem 

Do të ulem të pushojë

Nën hijën e strehës  së fundit

Çka  arrita në jetë do të mendoj

Nga lartë do të hedhi një shikim

Për asgjë nuk do të pendohem

E di ky ishte vizioni   im

Si trashëgim u lash fëmijëve dashurinë

Sinqeritetin ua vura vath në vesh

Respektin u   shkrova në shpirt

E unë e  qetë nga kjo botë unë mund të ikë

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *