Çaste poetike me poetin;- Ymret RESHITI

Rilind nga hiri yt

———————-

Në një çast,

shpirti m’u thye si qelq,

në mijëra thërmija jete.

Një mjegull dyshimi

ma mbështolli mendjen,

sa vetën time t’mos e shihja.

Dhimbja më dogji deri në palcë,

derisa nga flaka e saj

ndërtova një flakadan

që ndriçoi brendësinë time.

Kuptova se shërimi nuk vjen

si prekje e butë nga jashtë,

por si një rrufe që çan me vrull

errësirën brenda.

I dhashë vetes falje

dhe pashë zinxhirët e shpirtit tim

që këputeshin një nga një.

U drodha fort, si një lis i vjetër

kur tokës ia jep të gjitha gjethet,

dhe u ndjeva i lehtësuar nga një barrë

që e mbaja për botën, jo për veten.

Përsëri u ngrita,

jo nga forca e trupit,

por nga ajo fuqi e brendshme

në të cilën s’kisha besuar

më parë.

/QendraPress/