Çaste poetike me  poetin;Ragip GJOSHI

NË TEATRIN KOMBËTAR

——————————————–

Përbrenda dyerve të teatrit politik

Do lojëra e do aktor tragji-komik

Skena e rrugët po zbrazën përditë

Stinët ndërrojnë në skenë pak dritë

Herë gjethe të vyshkura përtokë

Herë borë e akull malet mbi kokë

Herë lule ngjyrë pranvere pa aromë

Atdheun pazar e teatër e trajtojnë….

Në skenë të Teatrit Kombëtar

Shndërruar në teatër politik

Do palaço thyejn dërrasat e skenës

E publik kanë veç hijet e tyre…

Për çudi mjegull hyri në skenë teati

Ç’skenë e errtë,dritë është nën pranga

Shumë e dendur mjegull ka rënë

Sa asnjëri aktor s’e sheh njëri tjetrin.

Kryepersonazhi endet n’mjegull

Çuditërisht i pelqen jeta në vetmi

Grindja i pelqen,dhe loja me fate.

Ç’pangopësi zhvatëse

Në beteja fatesh të atdheut

Zotër të të gjithë mbretërive

Fatet, heshtin për zullumin.

Aty ku në skenë bëhen bashkë

Dreçi e i biri,të gjithë në këmbë

Takohen në një pikëtakim.

(Di)kush pret pranverat

I lodhur nga mizoritë e dimrave

Dromca zemërimi shpërthejnë

Vullnetet thinjen si flokët e poetit

Zemrat presin fatet në çdo stinë.

Kur mjerimi kurdiset në fron

Fati mbetet i pakthyeshëm

Në të gdhirë fatet trazohen

Vështrim i pandërgjegjshëm

Përtej xhamave të zinj të gjipave.

Në reportuar të Teatrit Kombëtar

Zëri i të rënve deri në qiell ngrihen

Nga gjoksi i nëntokës shpërthen

Dikush tenton t’ua fshehë dritën e diellit

Zogjtë fluturojnë të lirë

Nëpër mjegullën e dashurisë!

Drenicë, më 20 prill 2024

/www.QendraPress.com/