Çaste poetike me vargjet brilante të poetit:Gëzim AJGERAJ
GJYSHI IM, QË I FLISTE TOKËS
————————————
Nganjëherë, kur dielli ngrihet ngadalë
si një punëtor i lodhur,
unë ndiej një dorë të padukshme
që më përvesh mëngët.
E di: është gjyshi im,
ai që nuk e pashë kurrë të ecë,
por që ecën brenda meje
si një rrjedhë uji nën dhe.
Ata thonë se ai fliste pak,
se fjalët i mbante në xhepat e përparmë
si farat që presin pranverën.
Ndoshta prej tij kam mësuar
që heshtja është një gjuhë tjetër,
një libër i trashë
që lexohet me gjoks,
jo me sy.
Kur marr frymë thellë,
mushkëritë m’i mbush era e kashtës,
aroma e baltës së lagur,
si të më sillte ai vetë një kosh me kujtime
që nuk m’i dha kurrë.
Gjyshi im mbante gjithçka mbi shpinë:
stuhitë, shirat, rrënjët,
dhe një dashuri të qetë
që e rrinte në zemër
si një copë bukë e mbështjellë me kujdes.
Ndoshta prandaj edhe unë
peshën e botës e ndiej si diçka të butë,
si një thes me grurë të pjekur,
jo si gur.
Ka ditë që mendoj
se ndoshta unë jam vazhdimi i krahëve të tij,
se krahët e mi s’do të ishin kaq të sigurt
po të mos më kishte mësuar në heshtje
si të mbaj tokën pa u trembur.
E di që më sheh
sa herë që ndalem pranë pemëve.
Gjethet bëhen më të qeta,
pikat e vesës rrinë pezull
sikur presin urdhrin e tij
për të rënë.
Dhe në mbrëmje, kur mbështes ballin te dritarja,
shoh hënën të zbresë
si një monedhë e lashtë
që ai e mbante në xhep.
Më duket se po ma jep mua,
për të paguar borxhin e kohës
që s’na lejoi të takohemi.
Unë nuk e mbaj mend fytyrën e gjyshit tim,
por mbaj mend mënyrën
si zemra ime rreh ndonjëherë:
e thellë, e qetë, e rëndë-
si rrahja e tokës
kur pret këmbët e një njeriu të mirë.
Dhe atëherë e kuptoj:
në këtë trup timin
jetojnë shumë jetë,
rrënjë të padukshme,
zëra të heshtur,
që më ngritin nga brenda
siç ngrihet bima
nga një farë e vogël, e harruar,
që dikur e mbajti në dorë
Ai.
/QendraPress/
