E diela e poetit të madh :Beqir Musliu

CIKLI I PRIZRENIT

PARALOJA E PRIZRENIT

Unë jam në Prizren dhe kur s’jam në të

Përse më rrotullon anekënd Prizreni

duke ma shkëputur hijen e parë

që është zgjatur deri aty ku s’jam Jam

më tej ndjesive që më krijuan aq të bukur

për t’u matur me bukurinë që s’është

që është zgjatur deri aty ku s’jam

Prizren Për të qenë aty ku jam I bukur

edhe për një të kremte të asaj që s’është

Është vetëm pjesë e këtij pelegrini të blertë

që më mërgoi edhe për një natë gjumi

në anën e kundërt të Prizrenit Jam

aty ku më le Imzot Q’u bë me harresën

Përse më le prapë këtu të të ëndërroj

siç më ëndërrove ti dymijë vjet më parë

Prej bukurisë sate t’i shpëtoj vetëm gishtat

që m’i dënuan të prekurit në mungesë

për të qenë aty ku jam Je

pra Në Prizren Edhe kur s’jam

AKUAREL PRIZRENI

Nën shpatulla ia kam zbuluar

mapën e lashtë Tash pa frikë e vizatoj

edhe kur fle Ashtu si nëpër histori

që ia masin dhembjen dhe plagët

që më dhambin ende Dhe prapë

aty është Prizreni që mund t’i kthejë

ata që ishin njëherë aty gjithmonë

dhe t’ia vizatonin mungesën

që e hetuan në mua Pa mua O

Mos harro Ai Ishte Prizreni

Një copë imazh i shkëputur nga shpaullat

e mia Ende më dhembë Të dhembë

si pjesë e asaj që s’e kishe E kishe

bareljef në lëkurë Shko më tej

po që se më gjen mua Hyr edhe njëherë

Unë Jam Ai Tjetri Që Të Ëndërroi

tri herë më të bukur Prizreni

Mos ia zbulo mapën e fshehtë

Atë e ruan zemra ime në tatuazh

Në një dhembë Prizreni

XHAMIA E SOFI SINAN PASHËS

Sofi Sinan Pasha në Prizren

u shikua nëpërmjët një dritësimi të çuditshëm

Krejt këtë e quajti paralajmërim hyjnor

Mund të supozojmë se aty iu diftua vdekja

e vetë si një shfaqje madhështore e të devotshmëve

Iu shfaq në trajtën e një minareje të lartë

Tha Do të jem më afër qiellit e Zotit

të vdes më shlirshëm Të ma falin xhenazen

Këtu ku unë e qes këmbën i pari Por

aty më së vështiri depërtoi zëri i tij

U krijua një kor i çuditshëm zërash

Marshuan nëpër këtë qytet të lashtë Ai

Sofi Sinan Pasha s’e njohu Zërin e vet

Gur më gur u ngrit xhamia Dhe njerëzit

Palë palë u afruan afër shtëpisë së Zotit

Athua mëkati u ndry në themelet e kësaj ngrehine

Dëgjoni ezanin dhe harroni botën për një çast

Kthehuni andej kah u kthye minareja para jush

Do të shihni se në gurët e Xhamisë

së Sofi Sinan Pashës Në Prizren Është

gdhendur një histori e dhembjes sime Dëgjoni

si më kërcasin gishtat Si shushurinë

mungesa ime që s’është Prizren

Xhamia e Sofi Sinan Pashës Si s’e dëgjon

gjamën time që pot ë ri-krijon aq bukur

Mos ma thirr talkinin Unë Jam Prizreni

KATEDRALJA E QETËSISË

M’i ngjyve buzët me kundërmimin e engjujve The Këtu

të solla të të kem më afër Prizrenit Ti shkove më tej

Më tej Isha Unë Të thashë Qetësia më sëmuri edhe mua

dhe më dha të pi pikëllimin që ta shtrydha nga gishtat e

dorës sate të djjathtë The Kjo ngrohtësi më ri-njohu me

Ty Mund të më shpjerësh edhe për tre qindvjetësha të

përdëllesës të jem sa më afër Mesisë që kur u shikua në

pasqyrën time u dridh tri herë Në të katërtën të njoha Ty

Më more me vete nëpër këtë rrakullimë që t’i bëjmë edhe

tri pelegrinazhe Kur ëndërrova se në pelegrinazhin e

katërt mund të të ri-njohë në një trajtë tjetër hyjnore

The Shikoje Zonjën Shën Mëri. Ajo qëndronte përpara

meje në gjunjë dhe tri pika lot i derdhi në faqet të mia Tha

Kush të solli këtu të ma matësh mërgimin prej lëkurës në

lëkurë Imzot Klitha apo vetëm m’u Ropën buzët dhe pashë

Katedralen se si m’i përgatiste Dafrungat e Qetësisë

The Kthehu sërish në zanafillë Në Prizren

HAMAMI I GAZI MEHMET PASHËS

Një dorë e padukshme më shoqëroi

nëpër honet e bukurisë së fshehtë Tha

Ky është Hamami i Gazi Mehmet Pashës

Mund të hysh Mund të dalësh Mund të hysh

Të mos dalësh Të mos hysh Të mos dalësh

Kurrë Dora m’u ngri Nuk dija Cila ishte

Ajo dorë Ajo që më shoqëroi deri këtu

Apo dora ime Përse gjithë ajo ftohtësi

Kur aty janë larë zonjat më të bukura

Të Prizrenit që ende dëgjohet shushurima

E tyre dhe dihatjet deri në epshin e shfrenuar

Haremi është fshehur nën klepsidër

E Ç’bëri Gazi Mehmet Pasha në Hamamin e tij

Pa ëndërr se aty fshihej vdekja Aq e bukur

Në trajtën e një vashe të hyjnueshme Ishte

Larë me të Ç’ndodhi pastaj Në vend

Të këmishës së natës kishte veshur qefinin

Ishte kthyer në botën tjetër për t’i përkujtuar

Të gjitha ato që s’i përjetoi në këtë botë

Vdiq nga bukuria

Ç’ Hamam i çuditshëm Këtu fshehtësia

Ndryn diçka të tmerrshme që s’ mund të fshihet

As të thuhet me fjalë

Laju në këtë Hamam dhe dil i pastër në botë

Aty të pret Gazi Mehemet Pasha Që emër la

Këtu Që ta përkujtojmë me aq fshetësi

Ashtu siç na pret ky Hamam Eu

Gazi Mehmet Pasha Eu

MUZEU I PRIZRENIT

Je parë në Prizren Në Muze

Ke marrë për vete vetëm harresën

Je nbështjelle me të Dhe askush

nuk të ka njohur Je kthyer sërish

dhe ke marrë të prekurit tim Ke zbritur

në botë T’i kanë hapur pallatet e ndaluara

Ke marrë atë që e kisha po që s’e kisha shpallur

Më ke kthyer për dore prapë në Prizren

Ma hape Muzeun që e ruante zemra ime

Më the Rri këtu edhe për ndonjë milenium

derisa të kthehem në ndonjë trajtë stalagmiti

Ende Jam Aty Ku më Le

Qe Unë po pres Ti ende s’je kthyer

Por Një Ditë

Një dikush që të gjasonte Ty Tha

Ai Jam Unë Të pres në Muzeum

Merre të prekurit tim

Zgjoje të prekurit tënd të ngrirë

në një butësi të lashtë në bukurinë e ftoftë

të kthyen vetë në Prizren

aq mitik Si kënga për Të

duke marrë për vete vetëm harresën

që s’të njohu nëpër këto salvime

Imzot Ç’mbeti për mua Imzot

Prizreni

MBASLOJA E PRIZRENIT

Unë jam në Prizren edhe kur s’jam në të

Ti më merr dhe m’i zhvesh rrobat The Të jesh

I pastër ma rregullon grimin dhe krejt atë

Që shkon me të Prizreni më mbeti matanë Them

Më kthejnë sërish aty ku isha Prizren Unë

Jam Ai Që (S) Jam Kur Jam Prizreni Imzot

Nga dora ime krijuan një statujë antike

Më lanë në Muzeum që e pushtonte qetësia Thanë

Këtu çdo gjë që (s) ishte Lojë vazhdon të jetë

Si diçka që shekujt e sfiduan nëpërmjet teje

Zbrit më poshtë Ja Ku Jam Në Prizren

Aty më ke edhe mua A nuk të thashë se unë jam Ai

Që (S) Jam Mund të më ngatërrosh me engjëllin tënd

Tekanjoz që shëtit në vend teje nëpër muret

E qetësisë Kërkon një afreskë që të gjason ty

Të mund të të shenjtërojë në mënyrën e vet

Vishni rrobat e mia të vjetëruara Dua ta shijojë

Bukurinë ashtu siç është Loja mbaroi

Edhe për një milienum të heshtjes Ajo që po

Ndodhë këtu është vetëm një variant i saj

Që njëherë ka ndodhur Ç’ u bë Prizreni

Ai është në mua Thashë Prizreni

( Prizren, 11 janar 1986)