Kufijtë që na mësojnë të duam veten-Shkruan ;Mrs Nazmije GASHI,psikologe

     Në marrëdhëniet njerëzore, kufijtë emocionalë janë një nga aftësitë më të rëndësishme dhe njëkohësisht më të vështirat për t’u përvetësuar. Ata përkufizojnë hapësirën tonë të brendshme: çfarë na lëndon, çfarë na shteron, çfarë na ushqen dhe çfarë na bën mirë. Megjithatë, shumë njerëz e kanë të vështirë t’i vendosin e t’i mbrojnë kufijtë e tyre, sepse rriten me idenë se duhet të jenë të sjellshëm, të përkushtuar, të sakrifikojnë pa kufi dhe të mos i zhgënjejnë të tjerët. Kështu, fjala “jo” kthehet në një tabu, një burim faji, frike dhe përjetimi se po lëmë pas dore dikë.

Të thuash “jo” nuk është refuzim i dikujt; është një akt vetëmbrojtjeje dhe vetëdijeje. Kur nuk vendosim kufij, trupi dhe mendja përjetojnë tension të brendshëm, i cili mund të shndërrohet në lodhje emocionale, ankth ose irritim të heshtur, të gjitha si pasojë e mungesës së rregullimit emocional. Vendosja e kufijve ndihmon të ruajmë ekuilibrin dhe të menaxhojmë energjinë emocionale, duke bërë që marrëdhëniet të jenë më autentike.

Vendosja e kufijve nuk është ashpërsi, por respekt ndaj vetes dhe të tjerëve. Shprehje si “Nuk mund ta bëj këtë tani”, “Kam nevojë për hapësirë”, ose “Kjo nuk më bën mirë” nuk janë egoizëm, por tregues pjekurie dhe ndërgjegjeje. Psikologët e përshkruajnë këtë si aftësi për të thënë qartë kufijtë tanë pa gjeneruar konflikt, dhe për të respektuar edhe hapësirën e të tjerëve. Kufijtë krijojnë qartësi: tregojnë se çfarë na lëndon, çfarë na respekton dhe si duam të trajtohemi.

Refuzimi i kërkesave që nuk na bëjnë mirë nuk do të thotë të largohemi nga të tjerët; përkundrazi, forcon kontaktin dhe lejon marrëdhënie të qëndrueshme. Kur i respektojmë nevojat tona, kjo bëhet zgjedhje e kujdesshme dhe jo burim faji. Ky proces lidhet me ndërtimin e vetëvlerësimit të shëndetshëm, një aspekt thelbësor i psikologjisë moderne që ndihmon të menaxhojmë pritshmëritë dhe emocionet e të tjerëve pa humbur qetësinë tonë./QendraPress/