Kur kujtesa emocionale s’mund të fshijë dhimbjen/Shkruan:-Mrs Nazmije GASHI. psikolge

Një reflektim për kujtimin, dhimbjen dhe procesin e shërimit të brendshëm

Në çdo njeri ekzistojnë momente që mbeten të gjalla, jo vetëm në mendje, por edhe në mënyrën se si trupi ndjen dhe përgjigjet. Një erë e njohur, një tingull apo një shikim i rastësishëm mund të ringjallë një ndjenjë të harruar, një kujtim që trupi e mban me besnikëri. Kujtesa emocionale nuk harrohet, ajo gjen rrugën për të folur, edhe kur mendja përpiqet ta heshtë.

Dhimbjet e së shkuarës nuk zhduken me kalimin e kohës, ato ndryshojnë formë. Disa shndërrohen në mall, disa në heshtje, disa në një ndjenjë të papritur që na kaplon pa paralajmërim. Shpesh, ato rikthehen në momente kur mendojmë se i kemi kaluar, duke na kujtuar se shërimi nuk është harresë, por pajtim me kujtesën.

Kujtimet e dhimbshme janë si plagët që kanë mbyllur sipërfaqen, por ende dhembin nën lëkurë. Për t’u shëruar, nuk mjafton t’i largojmë, duhet t’i shohim, t’i ndjejmë, t’u japim fjalë. Vetëm atëherë ato ndalojnë së kërkuari vëmendje përmes ankthit, frikës apo përsëritjes së dhimbjes.

Shërimi fillon kur ndalemi së ikuri prej vetes, kur guxojmë të prekim kujtimet që na kanë frikësuar e t’i pranojmë si pjesë të historisë sonë. Sepse çdo kujtesë emocionale, sado e dhimbshme, është dëshmi se kemi dashur, kemi humbur dhe kemi mbijetuar. Është shenjë që kemi jetuar plotësisht.

Kujtesa emocionale nuk mund të fshihet, por mund të shndërrohet. Kur e përballim me mirësi, ajo pushon së qeni plagë dhe bëhet urë që na lidh me kuptimin. Dhe atëherë, e kaluara nuk na sundon më, ajo tranformohet në një kujtim të brendshëm që dimë ta mbajmë pa u rrëzuar prej tij.

Shërimi nuk është të harrosh, por të kujtosh ndryshe. Të kujtosh pa dhimbje. Të kujtosh me mirënjohje për forcën që ke gjetur për të vazhduar.

Kujtimet na mësojnë si të jetojmë me më shumë dritë, përtej dhimbjes./QendraPress/