E diela me ;Mimoza Gjetaj
ZOT I VETES PËRJETËSISHT
Pos zotit dhe shpresës
Mos i beso askujt
Se mbetesh udhëkryqeve
Si një siluetë hijesh
Që nuk ngjet me asgjë me ty…
Pos dashurisë dhe shpresës
Mos i beso askujt
Se mbetesh as në tokë as në qiell
Më afër humbje se fitores
Më larg dëshirës me afër dëshpërimit…
Pos guximit dhe shpresës
Mos i beso askujt
Se mbetesh jashtë gjithë asaj
Që je ti dhe synimi yt i gjëllimit
Për të qenë i lumturi i suksesit…
Pos hyjnores dhe shpresës
Mos ia dhuro veten askujt
Se mbetesh llamarinë e zhurmshme
Argëtuese e erës dhe e kotësisë
Kohë e humbur pas asgjësë…
Pos vetes dhe shpresës
Mos iu bindë askujt
Se mbetesh top bosh i lojës
Që përfundon vetëm me humbjen
Që mund t’ ia dhurosh vetes…
Me gishta në gojë po mbete
Pa ritmin e zemrës pa frymën e shpirtit
Do të dukesh si një karikaturë e bukur
Nga e cila do të frikohet edhe frika…
Pos guximit shpresës besimit bindjes
Për hyjnoren parajsën dhe zotin
Duhet të jesh zot i vetes përjetësisht…
Asgjë e përkohshme s’na duhet…
SI DIKUR ….
Përherë më vijnë në mendje
Kujtimet e atyre ditëve ..
Si një fëmijë i vogël
Mbështes kokën mbi xhamin e dritares
Dhe pëshpëritë atë që ndjej
Më mungon i shenjti im
Më mungon babë
Dhe malli nostalgjik i ditëve të fëmijërisë
Si ti dikur më merr për dore
Kur në një cep të dhomës
Më dhuroje dashurinë më të ëmbël…
Mbështetur bërrylin mbi tavolinë
Ulur në karrigen e vjetër
Mbështetur në prehrin tënd
Me puthje dhe përqafime me ëmbëlsi
Duke shikuar yjet ne qiell
Më zinte gjumi në prehrin tënd
Ku shihja ëndrrat më të bukura…
Edhe tash ëndërroj si vraponim rrugës për ne
Çezme (kështu quhet vendi ku hodhe shtatin ti )
Ëndërroj dhe melankolia dhe nostalgjia
Me brenë thellë në rrënjët e shpirtit… .
S’mundem më ta shoh atë vend si dikur
Atje prehesh i qete… e di !
Ai ishte vendi më i bukur i kujtimeve të tua
Dhe tani u be vendi i përjetësisë…
S’mundem jo …
Emrin ta shoh mbi atë pllakë të ftohët
Zemra me plasë dhe shpirti më bëhet copë….
Ah …..
Më i shenjti im, i përjetshmi im