Çaste poetike me poetin ;Zylfo GOXHARI
VENDLINDJA IME! ( Vazhdim)
———————————————
U ula këmbë kryq nën mënin shekullor,
Shijova një kafe një teke raki,
Dhe një gotë me ujë të bekuar,
Flokët e bardhë mi shpurpuriste era,
Vështroja çdo prag çdo pemë e shtëpi,
Mirëserdhe birë,në çdo derë,
Më prisnin Anetë shami zeza,
Të holla të gjata trupi si selvi,
Që nga Pushaj deri në Çelaj,
Akoma i ndjej perkëdheljet e tyre,
Pse jo dhe të gurëve e të ferrave,
Sa mbyllej një plagë hapej një tjetër,
Kështu ndodh kur lind e rritesh,
Në një vend e njerëz të sertë,
Para kohe bëhesh burrë,kur ikën,
Vendi dhe t’i e ndjenë peshën e mallit,
Ndaj vendlindja,krah hapur të pret!
E kalova atë rrugë deri tek kroi i Pushajt,
Poshtë në bregore vështrova varret,
Kohë e vështirë,jo vetëm njerëzit,
Por edhe varret u bënë perre – perre,
S’durova dot,vetiu këmbët morën,
Jo xhaden,po rrugën e vjetër,
Poshtë buzat lakuriq e të frikëshme,
Lartë pllakat e serta të malit,
Lagjen Lamaj e lash më të posht,
Gjersa dola tek bregu i arrëve,
Përtypja ndonjë kokërr lathi,
Një dorë thanë brum i kalova dy e nga tri,
Pa i përtypur me gjithë bërthama,
Këmbët iknin tutje kuturu,
Mëndja fluturonte në vitet e vegjëlisë,
Sa shumë kujtime përjetonte shpirti dhe zemra!
Qafë më qafë,qafa e Kiçokut,qafa e Arrzës,
Nuk e di pse Arrëzën e bënë dy,
Arrëza e Madhe dhe Arrëza e Vogël,
Të dyja kanë shkruar të njëjtën histori,
Dhe ajo është trup i të njëjtës vendlindje,
Sa bukur gjysëm rrethore ngritur mbi kodër,
Mbi urën e Fierit që shkroi historinë,
Aty ku gjalmëzezat arrëziote,
E kthyen çdo pëllëmbë në llogore,
Dhe netët i mbushën me vetëtimë,
Gjeneralët s’dinim ku të fshihnin kokën,
Jo më të drejtonin ushtrinë,
Ngritën flamurin e bardhë,sa turp,
Kur panë Anetë që binin si shqipe,
Nëpër ato rrëpira e kodra,ulën kokën,
Kjo tokë e kuqe si do këmishë zinjtë,
E provoj dje,t’a mësoj dhe sot Evropa!
Qafa e Kiçokut,aty Trebeshina ka një këmbë,
Teqeja i buzëqesh,Trebeshina prapë hije rëndë,
Mbi një lëndinë të bukur ndezëm zjarret,
Tek përplasnim shishet me njëri tjetrin,
Sa më kish marrë malli për një shpretkë,
Le të ishte qëngji a keci,
T’a haja ashtu të ngrohtë,
Me pak kripë e pak rigon,sa më shijojë,
Le të lyhesha tërë gjak buzë dhe mjekërr,
Dhe gjaku i pritur me pak gjalp i skuqur në tigan,
Mu mbush kraharori,këndonte zemra,
Kur ktheja gllënjkat nga shtëmba me dhallë,
Tek rrotullonim kecat e qëngjat në hell,
Gëzuar me pije vëndi raki stafi rrushi,
Një gotë rehani thane na bënte esëll,
Dhe dollinë e nisnim nga e para,
Në atë sofër natyre si të parët tanë!
( Pjesë nga vendlindja ime)
