Fryma poetike e së dielës me poeten;-Nurie BADUNI

TOKË

——————————–

Toka ime,

Membrana ime,

Veshje e shpirtit tim të dlirë.

Shkulmi i gjithësisë së këtejme e të përtejme,

Suvale ere, gjaku, zjarri,

Lidhur ind për ind me milimetrat e tua,

Mbërthyer më mban.

Si mund ti zgjidh fijet që na mbajnë,

Metastazat e dashurisë së mjaltosur?

Oh shpirtet i lashë dheut e gjethet mora ndër duar.

Pesha e tyre ngarkuar u rrokullis e humbi brazdave.

Jehona e thirrjeve krijoi brazda të reja të padukshme.

Shpirt e tokë u shkrinë në zhdukje.

Të lehta fjalët e mëmës, dengje pa peshë,

Por zemrën ma plazmon, ma vesh…

E unë dritës i qesh.

//www.QendraPress.com/