Çaste poetike me poetin;-Qazim THAÇI

Mes prushit  me jetëvdekjen

—————————————————

Sa shumë acar ke futur në damarët e mi

Kur mes prushit përpëlitem me jetëvdekjen

E Besën si amanet dua ta përcjellë tek

Dimali,nipi im, që për moshën e tij  të parapjekur

Mi kujton visaret e popullit, që mi thonin të parët e mi.

Sa shumë zjarr kam brenda shpirtit

Kur kujtojë ,ata që ranë ,për të mos vdekur kurrë

E ikjen e zogjve si pikëllim po e ndjej në këtë zjarmi!

Që s’po di a është grip, apo ndonjë mortajë kohe?

I kujtojë miqtë;Gëzimin, Skenderin e Qerimin…..

Si zëra që buçasim për atdhe, edhe për më shumë liri.

Kur dimri frynë mall e kaq shumë trishtim ….

E si ta ruajmë kujtimin, e ta rikujtomë  atdhedashurinë?!

/www.qendrapress.com/