Çaste poetike me poeten;-Elmije AJAZI

ABETOLOGJI PËR DRENICËN

——————————————–

Ardhja ime në jetë nisi nën qiellin tënd,

Bukuria e maleve të tua më rriti si krahë engjëlli.

Cdo gur, çdo lis, çdo kroi flet me zërin e gjyshërve,

Çdoherë që marr frymë, erën tënde ndiej në mushkëri.

Drenicë, ti je zemra që rreh në gjoksin tim,

Dhe i larë me djersë e gjak, i shenjtë si altar.

E njom lotin me ujin e krojeve të tua,

Ëndrra më e bukur je ti, edhe kur jam larg.

Flaka e oxhakut, buka e misrit, aroma e arave të arta,

Gjaku i dëshmorëve mban gjallë rrënjët e tua.

Heshtja e maleve të tua më bëhet këngë,

Ikjet e mia në botë më sjellin prapë tek ti.

Jeta ime është një fill që lidhet me ty,

Këngët e trimërisë ruajnë emrin tënd testament.

Lisi yt i gjatë më mëson si të rri krenar.

Malli për ty më bëhet varg i pashuar,

Në çdo hap, je rrënjë, je degë, je frymë.

O dritë e syve të mi, o tokë e përflakur nga dashuria,

Përjetësisht je gjaku im, je shpirti im.

Qiejt e kthjellët i dua si sytë e nënës,

Rrugët e fshatrave të tua më bëhen dhé i shenjtë.

Shkurret, malet, krojet janë abetare e jetës sime,

Shqipja këndon më bukur në zemrën tënde.

Ti je themeli ku qëndroj i palëkundur,

Thesari i shpirtit tim nuk është tjetër veç teje.

Uji i krojeve të tua, më i ëmbël se çdo ujë,

Vetëm pranë teje e ndiej veten të plotë.

Xixëllonjat e netëve verore ndriçojnë kujtimet e mia,

Xhyshërit tanë ruajnë me këngë historinë tënde.

Ylli që më ndriçon në mërgim është emri yt,

Zemra ime, Drenicë, është e jotja përgjithmonë.

/QendraPress/