Çaste poetike me poeten;- Indira Avdyl HOXHA

Marrja dhe flama

________________________

Marrja s’i ka qelë varr askujt në dhe,

Se nuk ka fytyrë me u dalë përpara,

Ajo fshihet n’errësirë e në hije,

Se turpi i vet e djeg si zjarra.

Flama s’ka faj kur bie mbi njeri,

Se s’zgjedh kush e meriton, kush jo,

Por marrja lind prej shpirtit të lig,

Që flet për tjerët e harron vetveten do.

O njeri, mos e përziej këto dyja bashkë,

Se flama vjen prej Zotit, marrja prej fajit,

Njëra të sprovon me dhimbje të jashtme,

Tjetra të vret ngadalë prej shpirtit.

Marrja është dënim pa gjyq e pa fjalë,

Të ndjek në heshtje, të përvëlon n’ballë,

Ndërsa flama, sado e rëndë të bjerë,

Kalon me kohën, si shi që rrjedh e shterë.

Mos ja ngjit askujt as marren, as flamen,

Se nuk janë lodra për gojë të kota,

Njëra djeg shpirtin, tjetra trupin,

E s’ka ilaç për plagë të tilla të forta.

Kush jeton me ndershmëri, s’e njeh marren,

As flama s’e prek kur zemra është e pastër,

Por kush fyen e ngre zë pa mend,

Në fund e gjen dënimin e vet të rrahur.

Marrja s’ka varr, se s’ka kush ta qajë,

E flama s’ka faj, se nuk zgjedh njeri,

Por ai që i thërret vetë me veprime,

Do t’i ndjejë të dyja në shpirt e në gji.

Kështu o njeri, ruaj fjalën e gojës,

Mos mallko, mos përqesh askënd,

Se marrja dhe flama nuk kanë faj,

Ti vetë i fton kur bëhesh i lig në vend.

/QendraPress/