Çaste poetike me poetin:-Urim MEZINI
ISHMI,ME FSHATRAT E TIJ
(Shkëputur nga vëllimi për Vendlindjen; ISHMI-BALLKONI SHQIPËRISË)
———————————
Ishmi,si piktur, shtrirë në dy vargkodra
Qendra me katër fshatra, në kodrën lindore
Vend me bukuri të rralla,tradita e kulturë
Histori të lashtë,piktorin me famë botërore
Në Gjuricaj,agu i vjen pa pendime
Me shijen e tokës e aromën e lagështisë
Zbardh mallin ,rrugët e vjetra,plot kujtime
Që koha i ka shkruar,në fletët e lashtësisë
Kapidanaj lartësohet,mbi kodrën e butë
Si rojtare e vjetër, çdo gjë ruan poshtë saj
Era i përkëdhel emrin,të gdhendur në gurë
Hëna,bukuritë,ia lan me rrezet ngjyer në ar
Likmetaj e shtrirë ,në kodrën e pikturuar
Bukuria që ka veshur, i mburret pa fjalë
Ullinjt e vjetër,n’shekuj me detin dashuruar
Hëna lozonjare,n’Kodërballsh ulet me mallë
Kodra të mbështjella me aromë pemësh
Bukuritë aty,vallëzojnë që n’kohën e vjetër
Kërtushaj,perëndimit çdo natë i buzëqesh
Duke ftuar muzgun,t’ thërrasë natën tjetër
Lalëzi shndrit pasqyrimit,dy anëve të detit
Pyjet aty,përqafuar rrinë me qiellin e kaltër
Fëshfërima e erës përplaset mes vedit
Si këngë e heshtur, që këndohet n’çdo vatër
Shkafanja, populluar me Kuratnin e vjetër
Pragjet aty flasin në gjuhën e kohës
Shtëpitë e bukura,me banorë veç n’ letër
Prej t’rinjve të larguar, rrugëve të botës
Cikli i jetës ,merr tjetër formë në Rrotull
Çdo shtëpi aty, është si fqinjësi e re
Kodrat pranë detit,thithin vizitorë e popull
Pranverat aty , vijnë e shkojnë pa nge
Shënpjetri,çdo natë fle me zhurmën e verës
Kur deti me ëmbëlsi,njerëz e vizitorë pret
Kodrat e gjelbërta e mbrojnë prej erës
Nata, shtrihet butë dhe ndriçon vetën e vet
Biza, n’kurriz të kodrës,ngjan me mrekullitë
Lindjet e perëndimet,aty,janë n’baraspeshë
Frymëmarrja e detit,dëgjohet në të dy gjitë
Muzgu vjen i purpurt dhe ëmbël buzëqesh
Në Draç,kodrat e moçme flasin në heshtje
Në ‘to dëgjohet këng e vjetër tepër e lashtë
Virtytet e traditat,të presin e të përcjellin
Dashuria e njerëzve,si e gdhendur në ashtë
Shetaj e vendosur,në kodra, pranë bregut
Era e detit ,ka shijen e jodit e të kripës
Natyra aty rrodhi,me hap të butë,në shekuj
Me njerëz të zot,që s’ia njohën shijen frikës
Rodoni krenarë ,qëndron ,si një shkëmb
Valët pamëshirë,ia godasin kalanë e plakur
Kala e lashtë që ,kurrë armiqve s’iu tremb
Vend përrallor,që n’ asnjë hartë, s’ke hasur.
/QendraPress/
