Çaste poetike me poeten;Adelina Xhaferi 

BREZA GRASH

—————————————

Kur linda n’agun e s’mërkurës

ia mbyllën shtëpis’ der’n e madhe

t’mos m’i shihte syt’ bota,

n’dritaret e heshtura kah udha

perde t’zeza vu dor’ e fatit,

mbi timen MË ran’ mallkime t’shumta

e për GJYSHEN dhimbje t’re l’shoi dita.

N’krah’ s’më morën me dashuri,

shkëndija urrejtjeje n’ball’ u rëndonin,

shamizezat e ngujuara me ego burrash

n’djep druri ma kufizuan dit’n e par’…

T’mërkurën e zez’ për timen MË…

timen GJYSHE…

timen jet’ n’prag dëshirash.

Dhe emrin ma lan’ me der’ t’mbyllur

n’errësir’ t’dhomës s’simes MËJE,

larg dhe prej hënës

mbyllur n’sht’pi t’heshtur fshati;

ma shkruan fatin n’hajmali qafe

e lan’ mbi MU’ urrejtje t’reja;

teksa n’gjoks hën’ e natës s’par’ m’ra

bashkë me lotët e simes MËJE,

fshirë me cep t’shamis’ s’zez’…

t’ziut fat n’breza grash.

T’nesërmen s’mori vesh bota timen lindje,

n’heshtje egot e vran’ jetën

me fjal’ burrash n’oda t’m’dha;

GJYSHJA s’ia puthi t’atit ballin,

mikut s’iu ndez zjarri n’vatër,

me dor’ n’zemër s’iu dha duhan,

as simes MËJE si qeshi buza

kur n’gji t’saj piva dhimbjen e bardh’.

As t’nesërmen s’u çel der’ e madhe,

as perdet s’i hoq’ dor’ e GJYSHES,

mbi MU’ jeta l’shonte ditët

e n’timen MË shamizez’

urimi i burrit as që vinte.

.

.

.