Çaste poetike me poeten;Donika DABISHEVCI

D𝐑𝐄𝐉𝐓 𝐏𝐔𝐒𝐇𝐊𝐀𝐓𝐈𝐌𝐈𝐓

——————————

Burrat rreshtohen para vorreve t’çeluna

me duer t’tyne. Me thonj. Përngeshëm-

edhe pse kondakët e pushkëve mbi krye

fshikullonin për shpejtësi. S’ishin për ngut, deka

kishte vakt, bante edhe me pritë pak. Se mos kish

ndonji punë tjetër!

Ishin përhumbë andrrash e fantazish burrat,

tuj nxjerr kande t’drejta mjeshtërisht,

tuj lëmue deri n’vizllimë gropat me llum,

si tuj garue mes vete për ujdisjen ma t’hijshme

t’vorrit. Për vorrin ma t’bukur.

Shqelmat nuk ndaleshin.

Ngadalësimi i hapjes së vorrit –

e vetmja rezistencë prej burrash!

Çfarë privilegji hyjnor

me ja sheshue vetes shtratin e fundit!

Kundruell i pret nji togë surratvampirësh

e xhelatësh jargavisun n’gjak.

Me pushkë n’shejë. N’lule t’ballit.

Gati për nji sallatë trurësh fluturue n’erë.

𝘔𝘰𝘴 𝘢𝘴𝘩𝘵 𝘬𝘫𝘰 𝘱𝘢𝘮𝘫𝘢 𝘦 𝘧𝘶𝘯𝘥𝘪𝘵

𝘦 𝘥ë𝘴𝘩𝘪𝘳𝘶𝘦𝘮𝘦 𝘱𝘳𝘦𝘫 𝘬ë𝘴𝘢𝘫 𝘣𝘰𝘵𝘦?

N’atë dert,

thojnë, po u nemitshe.

Po t’u merrke goja,

po t’u nalke fryma.

Por, s’po u trembshe,

s’po u lemerisshe…

Po t’jepke zoti gajret!

A tuten t’dekunit prej dekës?

Diçka moti e ditun,

e pritun!

Që n’ADN.

Role t’parashkrueme,

fat i urdhërrëfyem,

fund i paracaktuem

për ata shpirtna t’burgosun andrrash

n’jetnat e tyne prej tokësorësh t’zakonshëm.

Nji e shtanë pa ja huqë n’shej për secilin,

e secili pa i huqë hapat,

brof e n’guvë t’vorrit t’hapun me duer t’veta.

Çfarë koreografie!

Çfarë hedhje elegante drejt tokës s’bekueme.

Çfarë hopi me u kthye n’mitër t’dheut,

e me e ba gjumin e fundit n’ At-Dhè!

/www.QendraPress.com/