Çaste poetike me poeten;Ylli POLLOGATI

NETËT PRES…!

————————

Ecja…

Me mua ecnin edhe retë e

mbi kokë qielli qëndronte,

si përëndi e krisur…

Dy sy të hutuar…

Një unazë e ftohtë, fshehur dikur…

Pesha e mëkatit gjunjët m’i lëkund e krahëve të erës më degdis, për tek një harres…!

Endesha…,

si i pagjumësuar qytetit tim

ku trëmbja heshtjen e plehrave të harruar duke u

njomur pellgaçeve,

ku një re të vogël dot se mbanin.

Vetja si një yll

i shkundur më dukej,

mes asaj turme të madhe,

që rrëzohet e ngrihet mbi gjethet e pabindura, stinëve të prishura…

Sa keq ndihesha!

Njeri i pikëlluar, i mallëngjyer,

një drite të pagjumtë ëndrreje,

Ku njerëz të panjohur kërkojnë t’u kallëzoj:

Përqafimin e parë..,

me atë buzëqeshje engjëllore, ku

zëmrën e saj,

skaliti dashurisë…

Një çasti sytë hap,

ku një ankthi i ngjau

dhe mbi librin pranë sulem e duarsh e marr

Lulja e thatë

më buzëqeshte mes tij

dhe me freskin e saj më çudiste…

Netët pres, të vjedh

atë që është e imja.

Ylli Pollogati@

/www.QendraPress.com/