Çaste verore me poeten; Asja Mulgeci
AJO NDRINË ZËMRES PA HILE
/Gegnisht/
Njatë ditë-mbrapsht kur s’të pata ngat
Oh çfat, i pafat
Sytë hutuem, mjegulluen krejt boten,
Edhe vetja m’ktheu shpinen
Si termet nën kamb m’dridhi token,
Vëna çartun nga thartina
turfullooi e çau idhshëm goten,
Sikur edhe toka n’zëmer t’saj
ngulfati
Zu t’kjaj, bimët rranjësh thau,
Lotët prej dëshpërimit
Rrëkneheshin faqesh si gurët
shpateve,
Tue bërtit zashēm për mëkatin,
pa mëkate,
Qepallat mbyllnin sytë lodhshëm
E gjumi s kish ma gjumē,
Përpëlitej ftohtë shtratit
si uji në lumë,
Kalamenun mbrenda vedit
Fajsova veten se shpirtshëm
krejt ia fala jeten,
Tue mos mendue hiç për dhimbjen
që po m’ngulej deri n’asht ,
Dashnisê iu hakërreva kotshëm,
Ani ndasht se ka guxue
dashninë me ma shiblue,
Ani ndasht,
Tue m’fajsue pamshirshëm
don prej vedit me m’largue,
Oh e hyjnishmja ndjenjë e dlirë
arom-mirë
Ç’faj ka?!
Që mllefit a tërbimit t’qorruem
sdin me i g’ja…
Ajo ndrinë pa hile, zdritshëm zemrës
Edhe në ma t’madhen errsin t’mëndjes !
28 Qershor 2021
