E mërkura poetike me poeten;Donika Stasa DOMI

FILIZAT E MALLIT

Eh moj bijë…

ç’rënkuan themelet 

edhe tjegullat e shtëpisë,

kur kalove pragun

dhe mbylle atë portë,

nëpër vena mu mpiks gjaku,

dhe dënesën s’mbyta dot.

Mu përmbys toka nën këmbë,

tashmë asgjë sikur s’ka vlerë;

mbi bulëzime shpirti

zë vërtitet shpresa,

dhe në vatrën e pa zjarr..

vetë marrimi zë mbjell erë.

Ti vrapuar si një rreze,

çarë mjegullat që s’kanë fund,

e mua…

larvë e trishtimit

zë m’cëmbis zemërgjorën,

e këtu në këto troje..

ku gjunjëvrarë mësove hapat,

dalëngadalë do t’më tres malli,

të t’puth flokun,

të t’ndiej dorën.

Në kraharor më fle stuhia,

e deti i syrit

rri ngritur në tallaz,

në dallgë uragani

tinëzisht kthehet dhimbja,

e brigjeve të humbur

qëndron edhe plas.

Se dot nuk i shkula

ah filizat e mallit,

kanë mbirë në mish,

kanë çelur në gjak,

dhe përqafimet humbasin

në mjegullime ekranesh,

e gjurmët pëshpërijnë 

në botën atje larg.