Fryma poetike e së dielës me poeten;Kumrie Avdyl SHALA

RRËKE LOTËSH

—————————

U çmalla mes luleve

e gjelbërimit,

bisedoja pa da me aromën

e tyre,

e zogjtë këndonin këngët më të bukura rreth jush.

Era e lehtë freskonte ballin

e djersitur

loti rridhte rrëke buzë pishës së madhe

që u bënte hije të gjithëve.

Fillova t’jua ledhatoj fytyrat tuaja, e ju ishit akull.

Përmes këngës së bilbilit

më flisnit,

soditnit ecjet, hapat e mi i numëronit kur puthja sa një gur varri, sa tjetrin.

Eh, asnjëri nuk flisnit me mua,

vetëm më shikonit si me habi,

bëheshit sikur nuk më njihnit.

U ula në një cung,

e strukur si zogu pa krah,

e ju rrinit të heshtur e nuk erdhët të më pyesnit çfarë kam.

U mërzita e sillesha vërdallë

si e marrë,

Ju me gojë nuk më flisnit.

Lotët rridhnin si gurra e kroit e i ujisnin lulet e Shëngjergjit rreth jush.

Juve nuk ju kish pas marrë malli për mua. Pse?!

Aty pranë jush nga Zoti im kërkova të vi tek ju,

që edhe unë të jem e qetë,

të rri si ju e heshtur pa folë asnjë fjalë të vetme.

Sot më mërzitët shumë,

se edhe kur u largova nga ju, nuk më përshëndetët asnjëri: as ti nënë,

as ju vëllezër e ju axhallarë, e as ti baba,

që ishe pika ime e dobët,

që atë ditë që ike m’i këpute të dy krahët.

Ishe forca ime,

ishe kuptimi i jetës sime.

Ti ishe ai i vetmi që të besova vërtetë.

Fjala jote ishte busullë e rrugës sime,

e tani të kam engjëll mbrojtës, o mbreti im! Pushoni të qetë!

O bre, sa më ka marrë malli t’ju shoh!…

/www.QendraPress.com/