Fryma poetike me poeten;-Mimoza ÇOBO

KOHË TË VËSHTIRA

——————————————

Jetën shpesh e pyes dhe them me vete,

pse ikën kaq shpejtë,si flladet në heshtje,

dhe pse flokët me nuanca gri m’i ke lyer,

me gjuhën e rinisë zemra flet ngazëllyer.

Dikur buzëqeshjet rridhnin nëpër buzë,

kishte lezet fjala,kur ligjëronte në gjuhë.

Sot njerëzit përshëndeten udhës heshtur,

e mendja shkon mërguar si vjeshtë e tretur.

Dikur kishim pak,por s’mbarohej kurrë,

ziheshim,pajtoheshim,e duheshim shumë,

sot kemi gjithçka,por na mungon dashuria,

se vlerat njerëzore,ka mbytur harbutëria.

Vatrat gjallëronin nga të ëmblat cicërima,

në bahçen e komshiut kalëronte vegjëlia,

bashkë me ujin e burimit,pinim edhe verë,

mjekonim plagët,që na çirrte ndonjë ferrë.

Kopsht i mbyllur me shul,është fqinjësia,

si krua i vulosur,po vdes pa nder burrëria,

ku ka shkuar vallë ndjeshmëria njerëzore,

pse s’reagon,kur qan një zemër fëminore?!

Kur shtratit fle gjumë,sytë e mi rrinë zgjuar,

se dikush këput zambakun e paqes e bënë terror,

mundohem të heq drizat,që shpirtin kanë rrethuar,

dhe shpatën e të ligjve ,të përgjoj çast e orë.

Ti je e tëra e bukur,o jetë që rrjedh pa hile,

ç’faj ke ti,që njeriu vidhet gjerdheve si skile,

ta pret rrugën me gurë e të vërvit në greminë

dhe pranë varrit të qan,si vëllanë më të mirë.

(www,QendraPress.com/ ————————————————