Çaste poetike me poeten:Farie BISHA

Të gjesh veten diku…

—————————

është fat,

por një fat pak i ngatërruar

si fije merimangash nën rrezet e hënës,

aty-këtu ndriçojnë grimza drite.

Të zbulosh hijet që flinin gjumë,

mund për surprizë të dalin dhe demon

që ndoshta s’i njihje.

Megjithatë, ato transformohen,

si përzierje e padukshme eliziri

e kthehen në një dashuri të bukur.

Fati ndjek hartat e veta,

në konstelacione të çuditshme,

formula abstrakte lëvizëse.

Nëse kthen kokën pas,

kupton se i ke pasur gjithmonë me vete

përzierjen e saktë kimike,

atë shkëndijë energjie, forzë jete.

Magjia

është aty,

tek reaksionet dhe eksperimentet e pazgjidhura…

Ndjek itinerarin e fshehtë

dhe elementet i lidh sërish, si magnet,

aty ku ishin shkëputur…

Shpirti, si pasqyrë, reagon

për t’u gjetur sërish

ato elemente-lidhje

në një formë të re,

veçse në një shkallë tjetër lartësie…

Farie Bisha. Luzern 9.6.25

/QendraPress/