Çaste poetike me poeten;-Drita Rubjeka ZENELI

Fasadë

———————–

Fasada nuk është themel e as shtyllë,

Pa trarë që dhembin kur mbajnë peshën,

E nuk bëzajnë.

Fasadat të marramendin ndër ngjyra,

Por koha s’të fal në dalëbojë…

Në fillim ishin mure, pa fjalë shkruar

Më pas njeriu i zbukuroi,

Sepse nudot e së vertetës i vrasin sytë,

E kështu lindën ngjyrat që fshehin plagët.

Koha, koha, mjeshtre e heshtur e ironisë,

E di mirë si t’i shpërblejë ngjyrat,

Të zbehen me dinjitet,

Si premtimet në fletë programi.

Ah, njeriu, kjo arkitekturë e ndjeshme,

Mbulon brishtësinë me gurë fjalësh,

Ngre fasada morale me tulla frike,

E pastaj çuditet pse bie shi brenda vetes.

Edhe perënditë kanë fasada,

Veçse i quajnë “qiell”.

Dhe ndoshta gjithë kozmosi

është vetëm një stuko e bukur,

Mbi boshësinë që dot nuk e pranojmë…

/QendraPress/