Çaste poetike me poeten; Lebibe ZOGIANI

E KAM PARË ME SYTË E MI

——————————————–

Kur na zgjonin me kafshatën

e fundit mëngjeset

E kam parë me sytë e mi

kur ditët më të vështirat

na bashkuan

si asnjë herë tjetër

Kohë kur e kemi parë

më së miri

se sa vlerë ka njeriu yt

miqtë e vërtetë

motra e vëllai

mërgimtari

Nuk e harrova kurrë

atë burrin me mustaqe

nga Zvicra

për çudi nuk donte

t’ia përmendin as emrin

Thonte e bëj për njeriun tim

me ne ndante kafshatën

nga fëmijët…

Kohë kur pam më së miri

se çdo të thot gjaku yt

Kudo që ishim

e mbërrinim njëri tjetrin

e shihnim

Kohë kur Atdheu ishte

mbi të gjitha

Për të flijoheshim çdo ditë

Askend nuk patëm më pranë

Na mbante me bukë

me strehë

me gjithçka që i thonë

shpresë

besim

dashuri

jetë

njeriu yt

E kam parë me sytë e mi

kur na zgjonin

me kafshatën e fundit mëngjeset

Pa ditur se si do të na zgjonte

e nesërmja

E kam parë me sytë e mi

sa shumë herë

e kam hapur derën

dhe parë njeriun tim

të njohur e të panjohur

edhe nga fshatrat më të largëta

të ngarkuar me miell

qumsht djath

duke pikuar djerës

para dere

Për të na thënë

nuk jeni vetëm

As nuk ishin të pasur

atë që kishin

e ndanin me ne

të pasur e të madhe

e kishin zemrën

Edhe kur udhët

deri aty

ishin plot rreziqe

Torturoheshe

Vriteshe

Mjaftonte të ishe shqiptar

për t’mos iu kthyer kurrë

më shtëpisë, familjes, jetës…

Asgjë nuk na ndalte

Ecte njeriu im pa u trembur

Besonte në të vërtetën

Në dashuri

Mirësi

Në njeriun e tij

Ndahej buka

Ndahej streha

Dhimbja

Shpresa

Edhe nga tridhjetë e pesëdhjetë antarë

strehuar në një shtëpi

gra pleq e fëmijë

Kudo në trojet tona

ndahej mes nesh gjithë ç’kishim

Kohë kur asgjë

nuk kishte të ndarë

në e jotja e imja

E kujtoj si më të dhimbshmen kohë

por edhe e madhërishme

për gjithë atë që shihje

mes nesh

Dashuria

Respekti

Dhimbja për tjetrin

Ndjenja më të bukura njerëzore

Lum kush i mbanë pranë

Nuk e lënë kurrë vetëm

/www.QendraPress.com/