Çaste poetike me poeten;Cerazela KONDI

Kalon koha!

—————————

Kalon koha…thua.

Trupin tënd shikon.

Je në luftë,

me brendësinë e tua.

Mos u tremb,turp mos të të vijë

Kalon koha.

Shikohu në pasqyrë.

Çfarë shikon?

Jo ,jo nuk shikon një bark të rrudhur.

Preke me krenari

sepse nga aty solle jetën

Fëmijët,dashuria në përjetësi.

Jo nuk shikon ,një gjoks të rënë

por në një jetë,qumësht ke dhënë.

Nuk shikon dy duar të rrudhura.

Jo!

Dikur ishin,një përqafim i ëmbël

I ngrohtë,plot dashuri.

Dikur në duart e tua

jetonte një botë e tërë

botë që kaq bukur

e kishe krijuar.

Për të shkuarën,mos u përlot.

Mik bëju me armikun

që brenda teje ke.

Cili det të ka trembur deri tani?

Që të trembë koha,që kalon

me shpejtësi?

Vetëm një faleminderit

borxh,koha të ka.

Që të bukur e bëre

për njerëzit,që të duan dhe do.

Faleminderit vetëm!

Mirë të jeni gjithmonë.

Vajzë,grua,nënë,gjyshe.

Respekt meritoni.

Lërini vitet,të kalojnë.

Mundohuni shpirtin tuaj

të kujdesni.

Edhe pse vitet kalojnë

në zemrën tuaj,

fëmijë të ngeleni gjithmonë!!

/www.QendraPress.com/