Çaste poetike me poeten;Merita GRUDA

Mos na e fik shpresën, Zot!

——————————————–

Me rrugën humbur në oborr

njeriu përbindshëm shqyen njeriun

në botën bjerrur shpirtrash,

kallur zjarresh, rreshkur thatësirash,

përbaltur përmbytjesh e trandur tërmetesh

Zot, na ruaj prej idhnimit tënd!

Kaq je penduar për çka krijove?

Bota mbahet në këmbë

sa ka mbi dhé njerëz të mirë,

na mësove,

ata i ruajnë të forta kolonat e saj

edhe pse e liga, bimë kacavjerrëse,

përdridhet në to.

A nuk ka qenë kështu ngaherë?

E keqja hedh rrënjë shpejt

mësohet kollaj

është rruga më e lehtë,

por gjithmonë çon në theqafje.

Na lër ta besojmë

sidoqoftë e vërteta!

Mos na e fik shpresën, Zot!

Rri me ne, se është kah erret!

/www.qendrapress.com/