Çaste poetike me poetin;Mehmet BREZNICA
KRONI ——————————
Kroi nuk duron shfronësim
Më flet me gjysmë zëri
Nga frëngjia e atij Tempulli
Orakulli i Dodonës
Nga frika e këtij deliri
Kroni gëlltiti edhe fëmijët e vet
Poseidonin Hadin Vesten
Demetren të gjithë
Vazhdon legjendën
Orakulli i Dodonës
Nga kjo gjëmë e madhe
Shpëtoi vetëm Zeusi
Të cilin e ëma e tij Rea
E lindi në një shpellë të thellë në Kretë
Në vend të trupit të tij të njomë qumësht
Kroni gëlltiti një gurë të ngrefosur
Të mbështjellë në shpërgënj
Nga e shoqja e tij Rea
Në hyrje të shpellës
Priftërinjtë Kuretë
U binin mburojave me shpatë
Sa herë që Zeusi i vogël qante
Që të mos e dëgjonte ati i tij Kroni
O Zoti im sa e madhe ishte lebetia
Në kafazin e hekurt
Me luanin e frikës brenda
Nga ky at i egër
I sëmurë nga deliri i Fronit
Dhe kështu u rrit Zeusi
Merr krah legjenda
Nën përkujdesjen e nimfës Andraste
I mbrojtur nga priftërinjtë Kuretë
Çdo ditë
Me qumështin e vet të bardhë borë
E ushqente dhia hyjnore Amalte
Ajo pra dhia Amalte
Ajo që kokën mban ngrefosur
Mbi përkrenaren e praruar
Të Mbretit tonë Skënderbe
Kroni dyshonte në çdo gjë
Dhe në vetën e tij dyshonte
Pas llumit të asaj ëndrre të llahtarisur
Gjuante me rrufe zjarri mbi çdo gjë
Që mbi kokën e tij lëvizte
Madje vrau edhe zogjtë e Stimfalit
Roje mbi fron që i bënin
Ah edhe ajo ëndërr
Që e kishte lemerisur në thellësi
Që Fronin mund të rrëmbente
Dikush nga bijtë e tij
Kroni vërtetë u vra
Nga biri i tij Mbret
Por akoma rron në skutat e errëta të mendjes
Miti për atin e egër
Që për Fron kollofisi
Edhe bijtë e vet
Në qepallat e syve
Seç më rëndon një si terr i zi
Dhe nuk shoh dot më
As Orakullin e Dodonës
As të zbehtën hijen e tij
Legjenda e trishtë e Kronit
Nëpër kohë kudo pas më ndjek
E shpërfytyruar
Në të Shekspirit Makbeth