E diela e poezisë me poetin :Sabit Rrustemi

PAMUNDËSIA PËR TA SHIJUAR ATË ËNDËRR

Le t’ më harrojë veç a mundet

E kam mërzitur tej mase të shkretën zemër

së dashuruari njëanshëm vetëm nga ana ime

Asaj nuk i lash hapësirë as edhe për një puthje

Tepër më ka duruar e di

po ç’të bëj

Vonë për t’i frenuar ato vërshima të rrëmbyeshme

vonë për t’i nxjerrë në letër të thënat që na heshtën

që na thinjën brenda një kohe të vetme

Pamundësia për ta shijuar atë ëndërr

më ngeli në çdo pore trupi

si Mollë Adami

Mund ta vëreni prej kudo

madje edhe prej asaj Maje Çepuri

e prej asaj Faqeje të zverdhur hëne

Po mundi le t’ më harrojë

i çliruar do të ndjehem si fëmijë i padjallëzuar

a një hapësirë e bardhë letre

që valëzon hapësirës kah ai sy i blertë stine

Dashuri e pa nxirë faqeve të kujtesës

ATY KU MË NDJENË TI, JAM …

Sa koha ka hyrë këndejpari e ka ikur

dhe unë rri e kujtoj

vetëm kujtoj e një hap s’e bëj

vendnumëroj

e nuk e di

në jemi parë më parë

në jemi dëgjuar

përmes ndonjë fjale a shenje të vetme

Aferim qoftë nëse krejt rastësisht

në ndonjë stacion

mol a kep bjeshke

apo në ndonjë udhëkryq

a zebër qyteti

ashtu kalimthi jemi takuar

e nuk e kam atë fat ta di

Sa vala e ç’vala është përthyer kësaj rradakes sime

edhe nuk është çudi të kem harruar

Për Zotin që s’e shoh dhe vetëm e ndjej

nganjëherë  më duket se lindur e rritur me ty jam

që aq shumë dejve t’mi ke lëshuar rrënjë

e nuk të shkul dot

Ma këputë qafën dikush

për emrin Tënd

si e ke

nuk e di

Më duket tërë kohën jetoj me ty

a brenda dhomës

skaj dritares

jashtë diku në ndonjë çati

nën ndonjë çufrrajë Çepuri

a nën hijen e Gurit të Zi

Ti tash mendon s’e kam lojtur

mund t’m’i përmendësh me radhë

dhjetëra e dhjetëra takime

ëndrra fjalë e miklime

në Sky Caffe

te Fontana

në My Caffe

apo Te Pauza

Blini

a n’Shpi

dhe unë t’i besoj

Kohë virusësh

shetit memories sime

antivirusët falls nuk  mbrojnë

ama bash asgjë

lëre më ndjenjën time në dejtë e Tu

rrëzë këtij mali të moçëm kam mbetur

larg syve që shitojnë

si Ti

Falë dritës ujit e ajrit

po rinohem përmes gjethesh

lulesh e prekjesh

nga kushdo që më do

e i mungon aroma e fjalës sime

a e kësaj luleje zemreje       

që s’pranë së lulëzuari

stinëve

Ka ndërruar shumëçka në këtë shekull të ri

edhe unë

edhe Ti

S’dimë  ku ndodhemi

duhemi e s’ shihemi

përmes gishtash flasim

ndjenjave që shpërthejnë nëpër fjalë

Botë e njëmijë e një çudive

jeta e këtij planeti brenda të cilit sillemi

e atë Pikën e humbur të Pjekjës

pikëpjekjen

që moti  s’e kërkojmë më

Largësia na mësoi shumë lojëra

shih e mos u prek

shuaj zjarr me fjalë

ëndërro bukur në terr

më harro pa u njohur

mbamë e mos më merr

ecetera ecetra

Nëpër erëra kohësh endemi

lotë krokodillësh derdhim rruzullit

si balona të shqyer diku ngelim

Qe,

na ikën dhe kujtesat

Ma thuaj sëpaku emrin

rastësisht mund të kthej kah Ti si hije

si aromë

a si një farë e mbetur sqepave të ndonjë shpendi

Vetëm kur t’më pashë të mbirë

këpucëve të mbushura me dhe

a cepave të syve kur të shkrepëtijë nga ndonjë re

Mbase më kujtohesh pastaj

Gjithkund jam e askund

aty ku më duan e s’më duan

udhëtar i përkohshëm

me një mal ëndrrash në (m)endje

dhe një dashuri

Për tënden mungesë

mbetet përherë e etur

e uritur

Kësaj udhe që s’di se ku përfundon

vetëm një mike

e besnike

vetëm s’më la

Shpresa është ajo

që më jep kurajo

e më nxitë drejtë teje

Edhe tash kur po bërbloj si një thnegël

ajo është këtu

në mua          

Falë saj e di

jam aty përherë ku më ndjenë Ti ( 29 qershor 2020