Çaste poetike me poeten:Hana XHIHANI

Unë jam era

————————–

Vij të përqafoj

kujtimet e stërgjyshërve,

gjyshërve,

hallave ;

zërin e babait, nënës, vëllait tim.

Unë jam malli.

Shpërngulem mijëra kilometra,

edhe pse shirat përmbytën hapat,

zërin e kahershëm të tyre.

Vij për të vaditur me lotin tim një qytet të heshtur,

ku me sytë e dhimbjes shoh parcelat e thara,

që më ngrijnë shpirtin duke thyer vullnetin tim.

Por,

qëndron dhe qyteti me njerëz në lëvizje,

ku fryma më meket e s’di të këndoj.

Atje, pushtetin e zërit e marrin gjinkallat.

Zhapikët fillojnë e të shoqërojnë duke të ngatërruar rrugicat.

Lulet gjembaçe të ngjiten në trup e duan të të thonë diçka.

Por, unë,

që nga porta e fluturimit filloj e vizatoj portrete.

Shpesh, udhëtimi i gjatë ia prish ngjyrat.

Ndonjëherë duken sikur qajnë bashkë me mua.

E kaluara më lidh kaq shumë me këtë qytet …

Gaboj që besoj se jam vetëm.

Kujtimet më flasin në ç’do kohë.

A e dini ?

Në rrugicën e lagjes time fshihet edhe një fik i madh.

Mban erën e reçelit.

Kam frikë ta blej në dyqan,

sepse nuk ka të njëjtën aromë.

E di,

të tjerët s’kanë si të kuptojnë shijen time,

ndaj unë buzëqesh.

[H.XH]