Çaste poetike me poeten;Antigona DESKU

MË JEP DORËN

————————–

Një vogëlush i vockël

Ulur skajë një rrugë.

Pa babë e pa nënë

Kërkon një kafshatë buke .

 Oh jetë e mjerë

Për fatziun fëmijë.

Si s’ju gjet askush

Ta ndihmojë

T’i japë të hajë e të pijë.

I strukur ç’me rri

 Me vret me atë

shikim të padjallëzuar.

Eja vogëlush pran meje

Kam diçka për të të ofruar.

Pranë meje vogëlush

eja dhe pak pusho

 Ma thuaj troç

 Çfarë të mundon ?

Jeta e vocërrakut .

 Si poema e mjerimit.

Zemra ime valëvitej

përtej tregimit .

 E shikoj në sy

Mbushëm dhe unë me vaj

 Gati sa nuk plasi zëmra

Dhimbjen brenda

s’mund ta mbaj.

Lufta qe kaloi

I mori nënën

dhe babanë e tij

Dhe jeta ju bë helm

Mbeti pa shtëpi

Ç’do të bëjë ky fëmijë ?

Mëndova gjër e gjatë.

Me tha: Ma mbajë dorën ,

të lutëm vetem pak.

Dhe i fola vetvetes

 Mendjes i thirra.

Ketij vocërraku

duhët t’i qesh fytyra.

Dorën ia mbaja

E ngroha pran

 meje I thash :

bëhu im bir

Do të marrë me vete . –

Po vëllezër e motra a ke ,

 me thuaj se ku jan.

Vrapo biri im

Thuaju e gjeta mamanë

Dhe të gjithë se bashku

Do të jetojmë nën një çati.

Buzëqeshi vocërraku

me sa kishte fuqi.

Kam një motër

qe mua më pret dhe

vëllai i vogël

 Që është akoma në djep.

U nisa më nxitim

Pa kthyer kokën pas

Nga sot e tutje do

bëjë detyrën e mamasë.

Bota le të hesht

 Askujt s’do i t’i jap llogari

Krenarë për prindërit e

 tyre qe u flijuan për liri.

Antigona S. D.-Deskaj.

20 : 21 Premte 24 11 2023.

/www.QendraPress.com/