Fryma poetike e së mërkurës me poeten;- Mimoza ÇOBO

KUR IKËN NJË GRUA

——————————————–

Kur ikën një grua me pranverën e saj,

pranvera e tokës me lot e ndjek pas.

Çdo prush të pashuar ruan në mangall,

aty,ku dashuria e marrëzia flenë bashkë.

Se sheh dot në sy,kur ajo ikën duke qarë,

yjësitë e galaktikës fik me lotët ujëvarë,

retinën verbon,me kërcëllimën që lë pas,

e ti thua:Ç’bëra,më djegtë rrufeja të gjallë !

Se ajo kur ikën,merr çdo magji dhe fllad,

përparësen e natës,me lotë shpirti lag,

psherëtimat treten perëndimeve pa fat,

dhe yjet dëshpëruar mbledhin lotët e saj.

Kur një grua largohet,pranvera me të qan,

mandile mëndafshi bëhet flladi ëmbëlak,

të fshijë lotët,kur zbresin faqeve gjerdan,

buzëdridhurën acar, ta fshijë pak nga pak.

Kur largohet një grua ,pranvera e ndjek pas,

se ajo dhe pranvera janë në tokë parajsë,

ka sundimin e vet të pakufizuar mbi gjithçka,

me kordelen e shpirtit lidh familjen bashkë.

/www.QendraPress.com/