Çaste poetike me poeten;-Sanie Tushi RROKAJ

Pse na vidhni oksigjenin .

————————————-

Pse e digjni këtë vëndë

Pse e digjni këtë shpresë

Pse i vutë flakën vendit

O ju njerëz të pabesë.

Pse shkatërruat natyrën

ç’farë faji ju ka kjo tokë

Pse i vodhët oksigjenin

Pa të nuk jetojmë dot.

Pse krijuat tragjedi

O ju duar mëkatare

që i vutë flakën vendit

Sish natyra shkaktare .

Si ka mundësi a s’më thoni

Si u dogj gjithë Shqipëria

që nga Jugu në veri

A mos ka faj perëndia ?

Jo mor jo të dashur njerëz

Se nuk e ka fajin Zoti

Po e ka ndërgjegjësimi

Që natyrën e plagosi.

Plagosi dhe zoqtë e pyllit

U dogjën në flakën bashkë s’dëgjohet këngë e thëllës

Ç’farë qe ky i madh mëkat .

Sa shumë humbën sa u dogjën

Sa shtëpi dhe njerëz bashkë

Kjo qe dora e njeriut

që e përfshiu këtë flakë.

Ç’patët ju o mëkatarë

Ç’farë faji u ka ky komb

A mos vallë për para

A u vraftë i madhi Zot .

Të gjithë po e vrasin vendin

Dikush numëron paratë

Mor u vraftë perëndia

Që ti lani vetë gjyhnatë.

Pse na e vodhët edhe ajrin

Atë kishim pa para

Humbi ngjyrat i gjithë vëndi

Humbëm shpresën dhe gjithçka.

Po për gjithë ata të prekur

Që i ka mbuluar dhimbja

Humbën dhe freskinë e zemrës

Dhe ajrin që kish natyra .

Sot ne na rrahin zemrat

Për tragjedirat e vendit

Këto mashtrimet e radhës

Në beharin brënda zemrës .

Sa në dilemë është ky vënd

nëpër lëndinat e ëndërrave

nëpër Dallgët plot me zjarr

nëpër heshtjen që vret brënda

Dorëzohen dhe sytë nuk munden më

Dhe deti i kaltër zë e bërtet

U shkund bota ime nga flakët e shumta

Nga tymi i zi që që mbuloi dhe retë.

Mbroni veten mbroni vendin

Mroni detin që bërtet

Mbroni pyjet dhe natyrën

Mbroni dhe të vetmen shpresë .

Amb Paqes Sanie Tushi Rrokaj

/QendraPress/