Çaste poetike me poeten:Albina Ceka 

TOKA ËSHTË PARAJSË!

——————————————–

Parajsën në tokë e gjen kudo

Dora e Zotit është mrekullia

Parajsë e ferrë tokën e bëjnë njerëzia

Pranë detit ndjehemi mbretë

N’male të larta na kënaq freskia

Natyra s’ka faj që ka lajthit njerëzia

Qielli e toka na asht dhurua

Malet, lumejt dhe detet na janë ofru

Por ne njerëzia dim veç me shkatërru

Dora e punëtorit shihet në tokë

Parajsën e ka zbukurua me lule plotë

Ahh, të duket vetja në tjetër botë

Dora e djallit përhap flakë e tymë

Ferri për sytë e trishtimi në shpirt të hynë

Me dashje o padashje e mallkon mjerinë.

Se kur pikon loti i nxirë nga tymi

Nga parajsa në shpirt ndjehet rënkimi

Sytë të mbulohen nga një mantel trishtimi

E lutesh nga qielli i randë mos të vijë gjykimi!

  &     &     &    &

MIQËSIA!

————————

Mike e miqë i quaj ato, që eca ndër shtigje jete

Që pushova në livadhe

Që me to gëzova e qava halle

Që shtruam drekë e darkë

Që ju kënaqen dhe barkut thatë

Mike i quaj me ke fola e qesha sa desha

E më pas nuk më rëndoi pendesa

Miq i quaj ato që nuk shohin veç leverdinë

Që nuk të numërojmë sa kafe pimë

Që të njohin në dritë dhe errësirë.

Kurrikulum shumë i vështirë

Të gjesh mik o mike e t’mirë

Ti ndoshta e do vërtetë

Por tjetri për një pare t’shetë

Më pas fillon e ulërit

Të ban ty fajtor me fajin e vetë

Ekuacion i vështirë të zgjedhësh miqësinë

Kur x-sin pretendon se ke gjet

Mendon se ekziston shoqëria e vërtetë

Fillon pastrimin e mashtruesve me fshesë

Ngelesh gati fillikat

Se njani del dreqë e tjetri lugatë

I kthehesh ekuacionit prapë

I heqë i shton pjesëton i shumëzon e i barazon

E panjohura ngelet gjithmonë

E drejt shoqërisë t’mirë vrapon, prapë vrapon.

Albina Ceka