Poezi te arta nga poeti i madh- Gezim Ajgeraj

A MUND TË THEMI

A mund t’i japim nota pozitive poezisë në vargje

E ta ngremë në pentagramin e bukurisë të këndoj

Tanimë kur fjala përgjithësisht është mbytur në halle

E liga në shoqëri kur gjithçka të bukur e kontaminoi

A mund të themi se gjithçka e bukur po sillet rreth saj

E ta gëzojmë me bukurinë e kënaqësinë e kësaj kohe

Tani kur shumëçka e ka humbur kuptimin, boja i ka dalë

E shëmtia e gjërave hapësirat e bukura kudo i ka vrarë

A mund të themi se shija e fjalës ende ka lezet

E ta ngremë mbi podiume e foltore ku shumëkush përralla na flet

Tanimë kur copëtimi i shoqërise asgjë nga politika e fjalës s’i ka mbetë

E shëmtia e saj edhe bukën në sofër na kanë copëtuar, medet!

A mund të themi se fjala e mirë na e gëzon shoqërinë

E me bukurinë e saj gëzojmë shokë, miq e të tjerë

Në këtë kohë, kur smira e inati e grinë respektin e dashurinë

E bukuri e saj, jo vetëm veshin, po edhe syrin i mbushë me vrer

A mund të themi se ka mbetur hapësirë e bukuri për fjalën

Që lirshëm të frymojë ajo e me të sheshe e qytete të gëzojë

Është zonjë e rëndë fjala s’duhet t’ia ndijë për halle

Ajo këngën kurrë s’duhet ta ndalë, po punë e madhe kush e do o s’e do

TË JESH SHKRIMTAR PROVINCASH

Është fat i keq të jesh shkrimtar provincash

A të krijosh në një kohë përplot zallahi

Ku atje te sheshi, emrit t’i hedh dikush një grusht mizash

Dhe për penën tënde të vlerësojë  ndonjë bari

Dikush ia mbathe thumbat e dikush tjetër patkonjtë

Tjetri të vë një barrë intrige e kush plasë derisa ta ngarkosh

Dhe në vend të krenarisë apo edhe të respektit

Të bëjnë të marrë, bile edhe ndonjë gomar qyteti

Të jesh shkrimtar province është fat i ligë

S’di kujt t’i dhurosh libër bënë mirë ose gabim

Nëse do të gëzohet për libër ose i ndjellë zilinë

Ma vonë do ta marrësh vesh vlerësim apo zemërim

Me qirinj e me pishë edhe po të kërkosh

një mendim të mirëfilltë arti kund s’ke për ta gjetur

Por një mal përplot me inate të hedhin në kosh

E mbi emrin tënd ferra kanë për të të mbjellë

Të jesh shkrimtar provincash edhe po të jesh yll

Të kesh bërë një bjeshkë librash sikur në ëndrra të jesh

Të jesh ngjitur në hënë a në ginis të kesh hyrë

S’të njeh kush vlerën, fjalën e mirë dot s’e nxjerr

Të jesh shkrimtar province është e kotë të presësh

Respektin e vlerën kush të ta çmojë

Ndoshta në botën tjetër e pasi që të vdesësh

Na rroftë provinca smiranë të lulëzojë!

                2020

VERTIKALJA

Ti ece vertikales së atdheut

Andej kah jeta me vdekjen piqeshin çdo ditë

Pa çka se pikëpjekja me ujkun e zi

Ishte fundi i kobit

Ti asnjëherë s’i mbylle dritaret e shpresës

të të mos frymojë më guximi

Përkundrazi, përpara syve të kobit

Shpërndave rrezet e dritës për të nesërmen

S’të theu asnjë furtunë

Ecjes tënde drejt diellit

maj, 2020