E diela me poetin; Argjend Hasani

RRËNJËT NUK KISHIN LINDUR ATY

—————————————————

Si mund të përkthehet,

Një zemër,

Në tjetër gjuhë.

Rrënjët aty nuk kishin lindur,

Por jeta i kishte kapërdirë me vete,

Në thellësinë e kopshtit të saj.

Mozaiku prej endacaku

Kishte humbur fare ndër mjegull,

Vetëm shpresa e mbante gjallë.

Sikurse ikën

Gjurmët e hapave buzë detit,

Ikin vitet pas njëra-tjetrës,

Ndërsa ne përcjellim tek të tjerët

Stafetën e nostalgjisë.

Ndoshta njerëzit

Janë jetëra të jetuara

Në spiralen e agonisë,

Por lan’ veprat

E të (mos) qenurit njeri.