Fryma poetike e së mërkurës me poeten:-Merita PAPARISTO

Pleqtë e vetmuar

Pleqtë, këputen të vetmuar…

si frut i pjekur

rëne mbi pleh të rrënjës së vet

kur askush nuk është që ta vjelë.

E krisur lëkurë e trashë e trungut…

mizat bubërrojnë nëpër plasa,

dheu i rrënjëve erëmon urinë.

Shpërbëhen eshtrat ëndrrat mendimet

kujtimet vrapojnë mbrapsht

në damarët e kalcifukuar të kohës

drejt fëmijërisë,

Gjejnë vetveten foshnjë,

në fund të udhëtimit

e shtrëngojnë fort për dore

dhe së bashku me të,

këputen të vetmuar.

/www.QendraPress.com/