Fryma poetike e së dielës me poetin;-Safet HYSENI

Ti je grua!

(Poemë)

Jam vetëm nga askush s’dua të marr leje
Do ta hap zemrën të flas vetëm me ty
Do e ndal dhe hijen të mos arratiset pas teje
T’të përkëdhelim e të t’i puthim ato dy sy

Sonte jam ulë e bisedoj me ty
Të ndjej si grua jo si hyjni
Ti futesh e mbetesh pikturë në sy
Shpirtin ta njoh edhe ti këtë e di

Je e etshme për jetë zemrën plot mall
Herë si grua të ndjej herë si dashuri
Virtytin e ruan në shpirt ke shej në ballë
I jep frymë vargut bëhesh poezi

I jep tingull fjalës bëhesh këngë
Zanë mali dukesh kur derdh flokun
E shtron tryezën je nënë
Kur merr lapsin e ndrit botën

Se që futesh në çdo zemër si krua
Si erë mali më gudulis
E vështirë është vetëm që je grua
Por, sa herë të shoh më arratis
*
Je e panënshtruar që ia shëron plagët zemrës
Ia di dhimbjen shpirtit
Mund të ishe edhe ndryshe e përlyer e vrarë
Po të mos ishe rebele e çartur e kthjelltë e qëndrueshme
Ti nuk shikon tinëz si të vjedhin bukurin
Lakuriqësin me buzëqeshje ua thua në ballë

Edhe mëkatin se ruan e gjuan me dy e tre të bukura fjalë
Ti grua e bukur që më qorton heshtur pa zë ngadalë
Të përgjoj në thellësi të shpirtit ty qenie e rrallë
E butë e brishtë fjalët si margaritar
Që botën e fut në zjarr e sjellë vërdallë

Je vetvetja që sfidon
Në një pikë uji merr forcë jeton
Je e vërteta që dhemb
Ti ndërton kulla nuk shemb
Ke ngrit ura mbi çdo përrua
Por je grua

Ke dhe shumë beteja për të bërë
Dhe akuza për të dëgjuar
Kur s’munden me të marr
Me gur kanë për t’të gjuar
Se je grua
E gdhendur nga Perëndia
Me trup të praruar

Ti ishe je dhe do të jesh në shenj të leshrave të kërleshur
Që të duan vetëm për të shfry epshet
Që kokën e kanë fut në lesh
Në emër të Zotit
Të mbulojnë me burka
Të duan robëreshë
Ti je grua
Në tokë e vetmja princeshë

Ti je Zanë
Që në shtatë kroje ke pirë ujë
Në shtatë bjeshkë kë kënduar
Në shtatë lumenj je freskua
Vajrat e detit trupin të kanë përshkua
Ti je jeta
Por je grua

Ti je ajo që ëndrrën e ushqen për ngadhënjim
Shtron tryezën me dëshirë e dashuri
Ti ia njeh zemrën Atdheut
Edhe ngjyrën gurëve të Kullave
Edhe shtratin maleve
Edhe lotin lumenjve
E lidhur për toke
Si mishi me thua
Por je grua

Fjalën e besën e vatrës e ke ruajt
Djepit edhe thatë i ke kënduar
Se je shpresa që rrjedh si krua
Je gjallëria
Je grua

Unë ndihem me faj
Se një ditë u fjalosa me Kullën
Që kur thash “s’do më gjesh në asnjë dhee
Se nuk bëra Atdhe”
Ti më buzëqeshe
Diç me the pa zë pa fjalë
Kur tryeza ishte shtruar me duart tua
Ulu në Kuvend…

Akrepat e Orës të rrahin si zemra për atdhe
Hape shpirtin veç për jetë
Bëri malet shtrat e pikturë
Ulu dhe shpalos të vetmin flamur
Gur mbi gurë
Të bëjmë një mur
Që se shemb asnjë furtunë
“Besë e fe kemi një Atdhe”
Dhe një shtrat për mua dhe ty
Që qiellin me dritëyjesh të kemi çati

Ty që të lakmojnë për gjoksin e ngjeshur
Por syrin e zjarrtë
Për buzën e prushtë
Për belin unazë
Për vithet tunduese
Dhe të ngarkojnë me faje Perëndie
Ti je grua
Këngë e fjalë mirësie

Dhe çdo herë të thonë mos fol
Shuaj
Duan vetëm të shfryen epshin
Ta xhelozojnë bukurin
Je art
Të duan robëreshë
Se je grua

Ti që je hyjni por dhe grua
Unë ndryshe të dua
Sy për sy e buzë për buzë
Në një Kullë e në një Tryezë
Me një fjalë e një Besë
Që gjurma zjarr kullash të ndezë
Gëzimi në votër të mbesë
Ty që bukurin ta fali Zoti
Natyra të mbushi me aromë
Dielli të veshi sytë me dritë
Hëna tu bë këmishë nate
Yjet gushën ta bënë për gjerdan
E gjinjtë të bardhë si bora e alpeve
Belin e hollë për unazë
Të do Ora
Ti që ushqen me mall çdo fjalë
E ardhmja të donë zonjë
Si mbretëreshë të ulesh në ballë

/www.qendrapress.com/