Fryma poetike  se mërkurës me poeten: Sava Fezga BRANKO

Ëngjëllorja

———————————–

Ajo dlirësi predikonte nga mëngjezi n’darkë,

Si një shufër magjike e hedh mbi tē tjerë,

Pas çdo buzëqeshje shkëlqimi fasadë.

Mbulon atë̈ vrer që kohë’ pas kohe mbartë.

Jeta e ndryshoj vështirësi i dhuroj,

Që ti përballonte duhej shumë e fortë,

E rritur me pekule e dashuri plotë,

U kthye në një dhelpër që vetëm kafshonte.

E ëmbël ishte me bukuri engjëllore,

Mashtrohej lehtë nga fjalët boshe,

Kapej në rrjetë kur hidhej nē detë,

Maestër peshkatari prehja si rrëshqet.

Vajtoj javë e muaj me rradhë,

Unë engjëllorja e pafajshme jam̈,

Hidhte e priste që tju mbushte kokën,

Çfar’ bëra unë̈ të gjithëve ju jap dorën.

Fjala ështe e rëndë si shpata t’vret,

Të godet në shpirt e gjak nuk t’nxjerrë,

Të bëhet gangrene s’ka kush e mjekon,

Të hap një humnerë e nuk e mbyllë dot’.

/www.QendraPress.com/