Çaste poetike me poetin;- Nexhbedin BASHA

UNË JAM ZËRI YT ATDHE!

————————————

Unë jam zëri i dheut,

jam gjaku i tharë në gurë,

jam loti i nënave që s’u shter kurrë.

Kjo poezi nuk ka autor,

se është shkruar me duart e brezave,

me gjakun e dëshmorëve,

me djersën e fshatarit,

me lotin e mërgimtarit ndër breza.

Në vargjet e saj s’ka bojë,

ka plagë që ende kullojnë,

ka amanete të pathëna,

ka thirrje që nuk shuhen e rëndojnë.

Kur t’mbarosh së lexuari

do ndjesh erën e barotit,

këngën e lahutës,

betimin e burrave në odë,

Fjalën e burrit që në male jehon.

Kur ta lexosh, mos më shih

mua,

shih veten, shih kombin që lëngon,

shih fëmijët që do të lindin,

Gjej rrënjët që streten dhe rrojnë.

/QendraPress/