Çaste poetike me poetin; Adelina Pali
JAVË E ZYMTË
————————–
E hëna…
vjen si një ditë ku një trëndafil pres.
E të më afrohet me shpresën e madhe,
ndaj syndritur një pishtar në dorë ndez,
Të të ndriçoj rrugën…ti do të vish kësaj radhe.
E marta…
kaloi shpejt ashtu si pakuptuar,
duke parë atje në fund të rrugës, poshtë.
Une rri e pres ashtu stoike, e paduruar,
te më afrohesh e të më flasësh me zë të ngrohtë.
E mërkura…
mes pritjes… por ti je larg.
Kjo zemër erëmon mes vetmisë pa fund,
misterin e dashurisë të ma sjellësh pranë.
Të të shoh mes hapësirave dorën tek ma tund.
E enjtja…
më gjen të çoroditur dhe eci kuturru.
Dhe mendueshëm përpiqem të hedh ca vargje,
e rri me shpresën se do të më shfaqesh befas diku.
Të më afrohesh e të më përqafosh tek këto pragje.
E premtja…
ah, me gjeti shumë të trishtuar,
teksa shkërmoq tokën me duar mes pritjeve.
Një ankth më pushton: “Mos vallë më ke harruar?”
Dhe trembem, frikësohem si një fëmijë prej ikjeve.
E shtuna…
vjen me shpresën që fiket si meteor .
Sypërdhe shoh se si u vyshkën lulet.
E kuptoj, dashuria s’vjen me pahir, me zor.
Ndjej se diçka nga shpirti më shkulet.
E diela…
me sjell dhimbje, e ndjej se më ka harruar.
Përpiqem që lotët që rrjedhin furishëm t’i fshij.
Kuptoj se u shua gjithçka që kemi përjetuar,
dhe i hedh pas krahëve me dhimbje, por kokëlartë rri.
Java e re…
vjen me ëndrra te reja, e mirëpres.
Një fjongo fillon më ndrit flokun që e zbukuron.
Ndjehem e vetme, por e lumtur këtë mëngjes.
Fërgëllimat për një ndjenjë të re më ç’lirojnë…