Çaste poetike me poetin;-Ylli POLLOGATI

MOS MA SHPËRFILLNI JETËN

——————————————

Mbi një qyrk rrinte pritja.

Vetmia, shtëpisë së braktisur mes letrave

 hedhur shuk dhe kopshtit me tela thurrur,

si një ëndërr e harruar.

Dhe unë, gojës pushin e kohës ngatërruar pastroj,

që fjala e lirë të përkundet krahëve të së vërtetës.

Endesha i menduar..

Trungut të një pishe parkut të qytetit një

njeri ulur mbi gjunjë thërriste,

– Dua të jetoj!

Sa bukur është të jetosh si do.

I thërriste jetës, që nuk donte t’ia shpërfillte njeri,

qoftë dhe zyrtar.

Dikur, kishte patur një jetë,

me hekurin e krahasonte.

Burrë i vërtetë, thoshin.

Gjuhën nuk e hidhte si gur i thërrmuar,

ku zhurma i ngjan një “puf-i”.

Diellin pranë tij e shoh,

këmbët ëmbël ia kafshon

dhe më pas përqafuar.

Me dritën e tij një ishte bërë,

po aq i ëmbël e i ngrohtë,

si të ishte dhe ai, një diell.

Me shtetin e të ligun ishte ngrënë..

Ata që i rrinin me dashuri e përgjuan,

 e përgojuan

dhe afshin ia thëthinin e

gëzimin ia vodhën,

ligësi rrufjanësh.

Sytë e mi nxitonin drejt lotëve që thërrisnin.

Shumë të tjerë i fshihnin.

Si erdhi një kohë kështu?!

Dhe qyteti i mekur mu duk!

Ylli Pollogati@

/QendraPress.com/