E diela poetike me poetin;Sabit RRUSTEMI
SHQIPTARËT
( Varianti final )
Rrënjët i kanë më thellë se i pandehin
përtej epokës së Bardhoshit zbresin
Mijëra vjet pas tyre erdhi Krishti
me të Atin e të Birin
Merreni me mend
as njëzet shekujt që tashmë shkuan
nuk mjaftuan për t’i shpluar ato rrënjë
Mos ua shikoni trungjet me varrë
Degët më barrë
Mos u mashtroni nga leximi i parë
Ajo është veq farsë
Kurorat prush me piptha i kanë
Fati që tërmetet i mbuluan sipri
me dhe e gurë e mur mbi mur
se sa thundër barbari e tatari
dhe sy gjahtari në shënjestër i pati
nuk kishin mbetur as thërmia zalli
Shqiptarët i shpëtoi thellësia
Ama e nana dhe ati dhe lama
dhe stogu i sanës e shtëpia buzë mali
Mund t’i gjesh sërish t’i takosh
me një makiato t’i qerrasësh
a me cigare duhani të sertë
Lehtë do t’i njohësh
emblemë e tyre është balli i qelur
gjoksi i hapur e fjala e (ç)matur
Po i preke në bisht kërcejnë si gjarpëri
Për kokë pesë para si japin
të zotë janë mjeshtër të rryer
për të tjerët
e të shkretë për vete
Dy gurë bashkë vëllai vëllait nuk ia lënë
Për të qenë dikushi i ke të parët
a shtëpitë e tyre lum s’bëjnë
prej pushke tymi e kanuni
Rrebeshet kur i përlajnë
Herë-herë strehohen lisash e pemësh
Nuk i tremb rrufeja
për së kthjellti i vret reja
koha e humbur nërpër ndeja
As një mal shekujsh pritjeje
mend nuk i mbushën
për të vetat rrënjë ende s’kapen
vetëm lavdin e thithin prej tyre
Për të ecur solo
duke i shmangur të vetët
nuk ua gjenë kund shoqin
Këngën më të preferuar
e mbajnë në buzë
“Tuj u ngjit bjeshkës përpjetë”
Prej lartësive shpesh i u errën sytë
pastaj bëhen mish për korba
Përmes baladash
nëpër tela sharkish na rikthehen
Një det lotsh e krenarish i vërshon
e zë vend zemrave të tyre
si molla n’rremb thahen e s’këputen
Portret që s’kornizohet lehtë janë shqiptarët
dhe vetes nuk i thonë dikushi
nëse bota rreth tyre nuk sillet
Ata janë Zojsi Zeusi Zeniti
vetë Qendra e kësaj bote
as kur nuk ua jep dorën
(18 dhjetor 2002 – 17 shkurt 2024 )
/www.QendraPress.com/
