Çaste poetike me poeten; Afërdita HADAJ

BRENGAT E JETËS TIME.

————————————

Eh.moj jetë, borxhe më ke,

Sidomos, kur qesh e re.

Më lëndove, më vrerose,

Shpirt e zemër,më plagose.

Botë e egër, më sulmoi,

Nga liria……. më privoi.

Pranga, shpirtin më kaploi,

Nga shoqëria ,më veçoi.

Në familje, dhe në punë,

Gëk, me gojë, nuk bëja unë.

“Komunisti”……..qe spiunë,

Donte shkak, të shaja unë.

Pastaj, në djall të dërgonte,

Për partinë…… ai punonte.

Lodhesha…… në bujqësi,

Sa lotë derdhura në punë,

Se, s’kisha krahë si të tjerët,

“Kulakja” ju prishte punë.

Brigadieri…..gjithë inat,

Bërtiste, sa kish takat

Ktheje punën,dhe një herë

Cilësinë,…….e ke beterë.

Rrija s’ flisja me gojë fare

Lotët ,rridhnin palë-palë

Ikja pa ditën e punës,

Po ç’ti shpija, shtëpisë vallë?

Fëmijët, donin të hanin

Po ç’tu jepte,nënë mavrija.

Bukë të misërt…me racjon,

Me ujë, e sheqer ua kripja.

Brengat, kurr si nxirja jashtë,

Kush t’mi qante hallet vallë!?

Besë njeriut,,,nuk i kishe

Se, ti nxirte sytë në ballë.

Shyqyr zotit, erdh një ditë

Në errësirë u hap një dritë.

Më shëroi, dhe verbërinë,

Shpirtit..vrau padrejtësinë.

U ngrita, dhe më frkë s’pata,

Pranvera, kish ardh përjashta.

Më ftoi, që ti qasem pranë

Veçuar më, mos më lënë.

Bërtita, fort…. nga gëzimi.

Se erdhi……ditë e bekuar.

Për klasën… .e deklasuar,

Që shumë, na kishin luftuar.

Lirinë……prapë…….e fitova,

Por, ç’ka humba, si shërova.

/www.QendraPress.com/