Çaste me poeten:Nuri Baduni
Ku u arratis gjumi sonte?
Mesnata,
Me gongun e orëve të saj,
Vret edhe heshtjen.
Sytë e vetmuar,
Trokasin tek porta e strehëzës së përbashkët,
Gjumit.
Ai s’pyet për ta,
Vrapon diku gjetkë.
Përplasen sytë në mesnatë,
E dallgët e shikimit thyejnë muret.
Ku u arratis gjumi sonte?
Nē ç’hone gremisur zgjuar rri?
Mos sonte hënën shoqēron,
Apo tok me yjet hapësirash zezon?
Ku u arratis gjumi sonte?
Vallë, me mua luan këtë natë?
Shoqëruar me të trishtat mendime?
Apo me shpirtra vetmitarë hepon nëpër natē?
Ku u arratis gjumi sonte?
Mes qiejve heshtur ecën, apo rri?
Kukafshehti, lojë e preferuar,
Herë fshihen sytē e herē fshihet ai.
Tjetërsim
Folëm e thamë të thëna e tē pa tjēma,
Llafazanē u bëmë si gratē nëpër lëmë,
Shikimet tretēm nē perëndimet e rëna,
Mure fjalësh të lartë stisëm gjer nê hênë.
Heshtëm e njeri tjetrin mbytëm me vështrime,
Vetvetja nuk u ndjemë me këtë status të ri,
Fytyrat tona si të mbathurat u zhveshën,
U tretën fjalët porsi malli thellē në gji.