Çaste poetike me poeten:Mimoza Halili

Për çfarë kohe të tregoj,moj Çamëri

————————————————–

Shumë

Ngjarje e histori më tregonte im atë

Kur gjyshi

I tij kishte udhëtuar ne Pargë e Filatë.

Sa mall

Përmbledhur si re që vetëtin

Përshkruante

Viset e kujtonte vatrën e Çamërinë.

Heshte

Veç çibuku i duhanit vërtitej në dorë

Koha

E vjetër i dukej si limani me dëborë,

Fliste papushim

E sytë i ndrinin për të bukurin vënd

Kur mblidheshin

E ligjëronin shqip burrat në kuvend.

Ja,përtej

Sheh Artën që kryqëzon në Gumenicë

Atje klima

Në çdo stinë s’njeh dimër e ngricë.

Eh,sa kujtime

E kam një lëmsh në fyt,moj bijë

Vallë

Brezi i ri do përmend historinë e tij!?

Në çati

Të shtëpisë kish folenë dallëndyshja

Atje në vatër

Rrita tët atë,më thoshte e malluar gjyshja.

Të përshkosh

Margaritën të fton në garë Paramithi

Gjelbëronte

Pranvera e verdhonte gruri,misri,drithi.

Eh,mbaj mënd

Kur zbrita nuse e më uronin në mëhallë.

Rrëfente

Gjyshja me gëzim e fjalë të përmallë.

Traditat

Gjurmonin jetë si Olimpi në epokë

Këngët

Vallet ishin parajsë e mrekulluar në tokë.

Dasmat

Festat kishin lezet sa tundej Çamëria

Kur hidhje

Vallen Çame ndrinte pragu,vëllazëria.

Vasiliko

E manxuranë të porsaçelura me aromë

Fidanëtharë

Në kujtesë s’i fshin koha,as laps e gomë.

Eh,psherëtin

Im atë e fosfor loti rrëshqet në sy.

Këto kujtime,

Moj bijë,rrëfeja fëmijëve të tu.

Atje në mërgim

Kam lënë një amanet në Pargë

Flutuarta e babait,

Sillmë një grusht dhe nga largë.

A e di moj bijë,

Për çfare kohe të tregoj më parë?

Ëndrrën

Ma zbuan,por shpirtin s’ma kanë vrarë.

S’harrohet

Legjenda e Skëndërbeut në Shqipëri

As bëmat

E Osman Takës trim në Çamëri!

Eh,sot kujtoj

Fjalët e babait që iku pa parë sinorë.

Me mall priste

E përcillte nip e mbesë në diasporë.

Pritja

Barrë e rëndë e mërgimi shi me sqotë

Ylberi i shpresës

Për ty Çamëri është i shenjti Zot!

Mimoza Halili

Botuar ne librin

” ÇAMËRI, DJEP I SHQIPONJËS”