E diela me poeten;Alba Zyshe Poete
Rruga që unë nisa ishte plot me shpresë
Zemra ime rrihte rrugës ne cdo kthesë
Si nje djaloshar mendimet s ndalnin jo
Ishte shpresa e jetës që më thoshte vazhdo
Kërkova endrrat por ato vazhduan
Vitet që iknin shume me lënduan
Sytë e shpresës nder vite dot si harroj
E sot ne syt e mi lot vitesh kërkojë
Endrra kishte shpresë zgjohesha ngadal
Fati im ishte shkruar të mos ishte i mbarë
Kohën ta kapja me fatin ndër vite
Por sot mbeti loti mosha me s vinte
Qaj me vitet
Iken si kapa dot
Rrudhat në fytyrë ndrydhen forcën sot
Endrrat mbeten lot të zhytur mes dhimbjes
Fati i njeriut lot tretur ëndërrimesh
